Moeder tegen dochter:
Ken je het programma "Mijn leven in puin"?
Daarin was een vrouw met stapels tijdschriften, ik moest aan jou denken.
Jij hebt immers ook zo'n STAPEL tijdschriften.

 

Inderdaad heb ik onder mijn tafeltje een aantal tijdschriften liggen. Keurig waar ze horen.

Wat mode-en interieurtijdschriften, Textielplus van de laatste maand, de nieuwe Linda waar we nog een 3 maanden door heen "moeten" tot het tijdelijke abonnement is afgelopen. Een paar Donald Ducks, een verdwaalde Vorsten (niet-meer-stiekem toch wel heel leuk). VPROgids en wat handwerkpatronen. Een oude atlas onderop en paar tijdschriften die echt bewaard moeten blijven. Regelmatig werk ik de stapel door, geniet van de mooie foto's en artikelen en doe bij het oud papier, dat wat nu weg kan.

Enige vergelijking met Mijn Leven In Puin zie ik eerlijk gezegd niet, want natuurlijk; de dochter ben ik en de moeder is mijn moeder. Mijn moeder die erg van opruimen houdt.

Af en toe heel handig en op momenten als deze, redelijk verrassend, cq kwetsend.

Gisteravond hadden we een gezellig telefoongesprek. Er was goed nieuws over de gezondheid en verder gezellig wat geklets. Mijn moeder vertelt: "Ik heb zo leuk gedroomd". Interessant, daar hebben we het niet vaak over. "Zo leuk,  ik had Mijn Leven In Puin gezien en vannacht droomde ik dat wij samen op jouw zolder aan het opruimen waren!"

Mijn lieve collega, aan wie ik dit vandaag vertelde, barste in lachen uit, snapte precies waar het om ging. Heerlijk om even te kunnen ventileren bij iemand en het daarna in een ander perspectief kunnen zien.

Mijn moeder overdrijft en ik heb veel spullen. Bijna vind ik het net zo grappig als mijn collega het vindt.

Mam, ik ben niet geschikt voor dat programma hoor, dat worden tegenvallende kijkcijfers.

 

 

 

 

 

Scandinavische markt..

Via Facebook, via Rosa Rugosa, was ik op de hoogte van de Scandinavische markt, dit weekend op Schokland. Een mooie lente zondag, uitstekend weer om deze markt te bezoeken. Er waren meer mensen op het idee gekomen en aan de auto's te zien waren ook de echte scandinavie-gangers aanwezig.

De markt was rond de kerk en de houten museumgebouwen; een sfeervolle achtergrond voor alle scandinavische producten. Ooit ben ik eerder op Schokland geweest, maar daar heb ik geen enkele herinnering meer van. Vrijwel blanco kon ik dit stukje Nederland gaan ontdekken.

 

Alsof je de grens bij Flensburg overgaat; vlaggen raden, nu compleet met de krans van de meiboom.

Zeer gespecialiseerde kramen gezien; een met volop keuze uit Zweedse verf, een kraam vol geweien, een ander met elandenvellen. Veel deens design gezien en mooie wol uit oa IJsland.

     
                                     

 

 

Een Noors koor verzorgt de muziek in het Zweedse cafe.

 

 

 

 Bij het gedeelte op het terrein waar de outdoor spullen een plek hadden gevonden, zag ik mooie warme sokken van Woolpower. Mooie, fijne sokken met een etiket om trots op te zijn! (Dat had ik wel op naam willen hebben staan!)

 

 

Een lap met twee elanden liep rond over het terrein, gelukkig niet zo kitch als het had kunnen zijn. En dit heeft vermoedelijk alles te maken met een zeker verlangen bij mij, naar het noordelijke. 

Gaat een mens op zijn huisdier lijken? In ieder geval hebben deze twee voor aan de onderkant een voorkeur voor iets anders dan gebruikelijk. 

 

 

En wat minstens heeft bijgedragen aan de noordelijke sferen, werd gebracht door de bezoekers. Hoe fijn, mensen kleden zich graag naar de gelegenheid waar zij heen gaan. Vandaag waren er talloze mensen die hun mooie Noorse trui of vest droegen.

 

Bij de finse mevrouw van Villahuopa heb ik een wollen deken gekocht waar we meteen op konden picknicken. Spelende kinderen dichtbij en ik was verrast dat er een meisje Annika heette. Ietwat naïef natuurlijk, welke naam anders op deze markt en natuurlijk ontbrak ook haar vriendin niet in een van de vele reisgidsen die werden uitgedeeld.

 

 

 Ondanks dat het er druk bezocht was, was de stilte van de Noordoostpolder goed te voelen. Wanneer je aan de rand van het hoger liggende voormalige eiland stond, was daar de stilte. Mooi.

Een fijne markt. Naast de wollen deken heb ik nog een boekje gekocht over tradities en recepten van Denemarken en een handgesneden zweeds botermesje.

Een gezellige voorbereiding voor de zomer.

 

 

 

Een schone SAAB.

Prachtig weer vandaag, zon en een onstuimige wind.
Op een of andere manier is het tijd om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan en eigenlijk heel spannend vind. Met de auto door de wasstraat! Ik heb dit nog niet eerder gedaan, ik durf niet zo goed. Het feit dat het vreemd is, maakt het spannend.
Vandaag het begin van een nieuw levensjaar en hup; meteen maar uit de comfortzone! Eerst wat mensen naar hun ervaringen gevraagd en nu meteen maar doen.
Nou, ik heb het geweten, mijn lijf schokt nog na van de adrenaline. Heel langzaam kom ik weer een beetje bij. Mijn vingers worden langzaam weer wat warmer, maar mijn lijf is nog koud. Beginnende hoofdpijn, flink wat groene thee drinken!

Prachtige wolken onderweg, de harde wind wiegde de auto heen en weer toen we voor rood stonden.

 

Twee stoplichten verder rijd ik achter deze auto, Anyfire. Welk vuur dan ook. Juist. Nou, daar zitten we nu niet op te wachten. Hooguit mijn eigen vuur brandende houden.

 

 

 

 En daar is ie dan, het begin van mijn eerste wasstraat. Betaald, instructies gekregen, let's go!

 

Met een dosis nieuwsgierigheid gaan we naar binnen. Verras me eens met de wonderlijke schoonheid van deze Groene Wasstraat. De hoge drukspuit gaat er op, goed zo, weg met de alg!
Mijn portier gaat open en ik krijg de radioantenne toegeworpen, oke, het zal wel.
Langzaam naar voren en dan kan de auto in de vrij. Vlak voor de rollers, laat maar komen!
Blik op het binnenwerk, tuurlijk, er komt een beetje schuim naar binnen. Ach.
En shit, die temperatuur komt wel erg omhoog! Nee! We staan pas aan het begin notabene. Ai. Mijn hartslag en bloeddruk rijzen meteen mee met de temperatuurmeter. Had die jongen nou gezegd dat de motor uit kon? "In de vrij en de motor uit", o ja.
Uit dus.

 

 

Aparte gewaarwording deze enorme sopbeurt en zelf blijf ik droog! Vreemd om daar zo van een

kleine afstand naar te kijken.

De borstels nemen de ruitenwissers ook lekker onder handen, aan het eind zijn ze van het glas af en wijzen, lichtelijk overdreven, richting motorkap.

 

Einde in zicht. Besluit om me langzaam voort te laten rollen tot ik geen beweging meer voel. Kan ik nu starten? Ja, denk het wel. Oh, daar hebben ze kennelijk een handig paaltje met groen licht voor.

 

Did it. Met een bonzend hart rijd ik een stukje vooruit. Even uitstappen om de ruitenwissers weer op hun plek te zetten.
No longer a car-wash-virgin!
Deze vreugde wordt in de schaduw gezet door de stand van de temperatuurmeter. De slechte herinneringen aan een autobrand en de kokende motor twee weken daarna, zijn weer helemaal actueel. Geen behoefte aan een brand, any fire!
Met het hart nog steeds in mijn keel en de argus-ogen gericht op de temperatuurmeter weer naar huis.
Voor de emotionele rust zal ik binnenkort met mijn favoriet SAABman contact opnemen.
DON'T MESS WITH MY SAAB! Zelfs de radiotor niet!

Er is meer van mij,
Meer dan een tijdje geleden.
Ik ben de afgelopen maanden dichter bij mezelf gekomen.
Dichterbij mijn eigen kern.
Dichterbij datgene waar het in mijn leven om draait.
Steeds duidelijker waar het om gaat.
Een fijn gevoel,
Een energiek gevoel.
Tijdens de wazige stukken,
Waarin ik het niet meer helder zie,
Het pad door het kreupelhout niet kan zien,
Op zoek ben naar mezelf,
Is het fijn om in de spiegel te kijken
En daar zoveel van mijzelf terug te zien.
Zonder te hoeven zoeken is het daar.
Klaar om me bemoedigend toe te knikken,
Een gulle lach te tonen
En me een spiegel voor te houden.
Ik zie veel van mijzelf,
Genoeg om bevestigd te krijgen
Dat ik daar ben.
Dat er werk in volle uitvoering is.
Vertrouwen in het moment dat ik mezelf
Niet fysiek zo nodig heb om te weten dat ik er ben.

Weg fiets

Intens gelukkig loop ik naar de supermarkt voor een vergeten boodschap.
Vanochtend had ik een lekke band, vanmiddag bleek deze fiets gestolen te zijn. Het probleem van een lekke band bestaat opeens niet meer!
Minder leuk is dat dit een zeer geliefde fiets was. Zes jaar oud. Voordat ik in het bezit van deze fiets was, had ik hem eens in de stad zien staan. Ik was op zoek naar een andere fiets en wat vond ik dit een prachtige fiets. Een Batavus Live, mat zwart, een schoonheid. Kort daarna besloot ik een nieuwe fiets te bestellen, het favoriete model was niet meer in de winkel. Na een telefoontje met de fabriek bleek dat er daar nog eentje was. Die was voor mij, het kind was blij.
Mijn nieuwe fiets, wat een bezit. Fietstassen er op, eigenlijk zonde, want dan zie je die mooie bagagedrager niet meer. Maar.... in die fietstassen kunnen weer waardevolle spullen. De tassen hadden de inhoud van een damestas, er zat van alles in ; mijn vaders regenbroek, een bruine wollen baret voor tijdens de regen. Aan de andere kant een Tesco boodschappentas, een Sainsbury's boodschappentas, zwart-wit, special edition 2010 uit Salisbury, een ordinaire Sainsbury's tas, oranje uit 2011 met door mijzelf ingekorte handvaten. Een Tescotasje gemaakt van gerecyclede (?) plastic flessen. Een zelfgemaakte shopper van zwart-met-bloemen IKEA-stof met idem zelfgemaakte leren
handvaten. Zo mooi, een kruising tussen de vlag van Texel en Devon. Allen keurig opgevouwen en gerangschikt.
Op de bodem van elke fietstas voor de stevigheid een nog door mijn vader gezaagd plankjes, gewikkeld in zo'n gezellig plastic tasje van de chinees; wit met rode lampionnetjes.
Tot slot om het toch ook veilig te houden, een slot.
En dan vergeet ik bijna de voor-je-weet-maar-nooit een bundeltje tie raps.

Ja, het lijkt er op dat alles weg is. Heb keihard gejankt, het voelt alsof er een stuk van mijn persoonlijkheid is gestolen.  BUGGER!
Ben wat gaan rond fietsen in de wijk, de schatten van dochters hadden dit ook al gedaan. En natuurlijk vond ook ik niets. De hoop op weggegooide fietstassen misschien. Nee, ook niet.
Thuis 2 stuks post voor mij, erg leuke post, al vast voor 18 april! Heel fijn en tesamen met een ouzo wordt de pijn wat zachter.
Langzaamaan wordt het de situatie weer wat helderder. Het gaat om een fiets, een dierbare weliswaar, toch blijft het een fiets. Iemand kan mijn fiets weg nemen, dat verandert niets aan mijn persoonlijkheid. Wanneer ik boodschappen even in mijn fietstassen achterlaat, zeg ik altijd "Als iemand denkt het meer nodig te hebben dan ik, dan moet hij ze maar meenemen". Dat vind ik nog steeds, maar wat betreft de hele fiets heb ik kennelijk een iets andere mening.
Och, zou mijn fiets zich kunnen redden zonder mij? Nee! Nu niet alle spullen voorzien van een eigen gevoel en emotie, Marieke! Niet realistisch en zeker niet helpend!
Morgenochtend nog even informeren bij de fietsenmaker waar hij buiten stond geparkeerd. Wie weet hebben ze deze dolende fiets vrijwillig onderdak verleend.
Zoniet, dan rijd ik zeer binnenkort op een andere fiets. Met een beetje mazzel eentje waarmee ik een nog betere band krijg, in ieder geval een andere fiets-band!
Van me zwaar klote voelen naar intens geluk in 2 uur, het is te doen. Een apart gevoel. Het is alsof de emotionele opdonder een energieker stuk heeft geactiveerd. Lekker.

Bonita Avenue

Al enige maanden zie ik Peter Buwalda's Bonita Avenue liggen.
De voorkant spreekt me aan, het intigrerende gezicht van de schrijver ook.
Iets in mij maakt dat ik het nog steeds niet heb gekocht.
Met meerdere mensen heb ik het al gehad over dit boek; de een is halverwege en komt niet verder, de ander heeft net als ik een twijfel of ze wel of niet dit boek zullen lezen.

Bij de bibliotheek lag het boek, een goed moment om het mee te nemen en te beginnen.
Vandaag heb ik hem uitgelezen. Alle 543 bladzijden.
Nieuwsgierig ben ik begonnen aan het boek dat alom werd geprezen en genomineerd is geweest voor meerdere prijzen. Het begin pakt me, lezend in de lift is mijn aandacht gevat en wil ik snel verder lezen. Dat voorspelt veel goeds.
In 2 weken heb ik hem uitgelezen, heb redelijk door kunnen lezen. Heb iedere keer met plezier dit boek gepakt en nu, nu ik hem uit heb, weet ik nog niet wat ik ervan moet vinden. Raad ik het andere mensen aan of af?
De schrijfstijl vind ik af en toe erg omschrijvend, de ene flashback na de andere. Voor mij mag het af en toe wat directer beschreven worden. Een dik boek, zwaar en voor iemand die het liefst een boek echt in handen heeft en de bladzijden kan ruiken, is dit in bad of in bed lastig lezen.
De hoofdstukken worden wisselend vanuit 3 verschillende personages geschreven, ik merkte dat ik dat gaandeweg van het verhaal nu wel eens wist; "zet er gewoon boven vanuit wie dit is geschreven".
Zo'n verhaal is knap geschreven, of vind ik dat doordat ik beïnvloed ben door allerlei recensies?
Er staan af en toe prachtige zinnen in en het boek heeft me een aantal keer hardop aan het lachen gemaakt.
Zonet heb ik recensies op internet opgezocht en een radiouitzending van Opium van 4 febuari 2012 waarin het boekenpanel Bonita Avenue bespreekt, beluisterd. (Peter Buwalda heeft een zagte g...) Grappig om zo met een aantal mensen te kunnen "napraten".
Wat mij nu het meest is blijven hangen, is dat ik weer eens in Enschede ben geweest en  dat ik blij ben dat ik het boek heb gelezen. Ik ken het nu. Of het een leuk boek is?
Ik zou het niet weten en misschien is dat genoeg.

18 april

Over 6 nachtjes ben ik jarig.
Midden in het voorjaar, midden in de maand april.
Mijn verjaardag, een van de mooiste dagen van het jaar. Verheug me er op, bedenk dagen van te voren welke taarten ik ga bakken en welke hapjes ik ga maken.
Op de lagere school was het altijd makkelijk aftellen tot mijn verjaardag; mijn vader was 11 april jarig, samen met een nichtje. Dan was er de 13e de verjaardag van de vriendin van mijn zus. 16 April vierde mijn opoe haar verjaardag, groots met al die ooms en tantes en neefjes en nichtjes. En op dat feest was er het heerlijke besef dat over twee nachtjes het zover was!
De avond er voor sprong ik op mijn bed van blijdschap; morgen ben ik jarig!
Een speciale dag, MIJN dag. Patat met appelmoes en visite!

En eigenlijk ook helemaal niet mijn dag, ik ben altijd samen met iemand jarig. Dat is vast iedereen wel en bij mij is het altijd in mijn directe omgeving. Mijn oom, mijn moeders broer, is tegelijk met mij jarig. Hij vierde het meestal de avond voor de 18e, dan kon ik mijn verjaardag op de dag zelf vieren. Fijn oom, bedankt. Het feit dat jij dit altijd hebt gedaan, heeft zeker bijgedragen aan het unieke gevoel dat mijn verjaardag voor mij heeft.
Op de lagere school was daar vanaf de 3e klas een jongetje, dat zelfs in hetzelfde "ziekenhuis" was geboren, verzorgd door dezelfde nonnen. Nou, dat schept een band, om verliefd op te worden. Hij is jaren mijn lagere-school-vriendje geweest. "Wij zijn tegelijk jarig!"
Sinds een jaar of 10 vier ik samen met een zeer naaste collega ONZE verjaardag. Bekokstoven waar we op gaan trakteren en hopen dat we tegelijk kunnen werken. Op de ochtend van 18 april is het een speciaal moment om haar, wanneer ik volop in mijn jarige gevoel zit, te feliciteren met haar verjaardag. Het geluk en energie spatten er vanaf.
Een breivriendin, prachtig mens, is ook jarig op mijn dag. Een andere mannelijke collega is op dezelfde dag geboren. Toen we daar achter kwamen was daar een en al herkenning. Tijdens mijn NLP-training van afgelopen najaar bleek de vrouw van een medecursist op dezelfde dag te zijn geboren. Het wordt wat saai, maar het schept zo'n band. Belachelijk of niet en (geen) sorry dat ik het zeg; mensen die op 18 april jarig zijn, zijn leuke mensen. Het zie je wel effect. En zie, het gaat iedere keer weer op.
Een paar jaar geleden ontmoette ik via via een man. Al wel over gehoord, nog niet ontmoet. Tijdens de ontmoeting hoorde ik dat we tegelijk jarig zijn en meteen werd de man "eigen", wij delen wat. En het klopt, een paar jaar later kan ik zeggen dat dit een fijne vent is.
Een facebook-profiel van een interessant persoon bekeken en zie daar...
Ik zou nog even door kunnen gaan.

Dit jaar wil mijn verjaardag gevoel niet zo vlotten. Het weer is nog geen april-weer. In mijn hoofd is het soms wat chaotisch en grijs. Geen ruimte om me op mijn verjaardag te richten. Had gehoopt dat het op 11 april zou gebeuren, de dag dat mijn vader 80 jaar zou zijn geworden. Nee, ik heb het nog niet te pakken. In geen velden of wegen verjaardagkriebels te vinden. Nog geen voorpret te bekennen. Ai, da's niet goed, moet ik me zorgen gaan maken. Is dat voorbij. Was zo blij dat dat weer wat terug was. Het jaar nadat mijn vader is overleden besefte ik me dat de jeu van het leven er toch wel af was. Dat bleek een tijdelijke staat te zijn, de jaren daarna waren weer goed, anders, maar goed. Vier het leven, maar wat als je hoofd zelfs niet naar je verjaardag staat?
Moe, onderuit gezakt op de bank. Televisie aan, De Wereld Draait Door met hierin een item over de Fotograaf des Vaderlands die verjaardagen gaat fotograferen. Verjaardagen van mensen in alle leeftijden en in verschillende fases van hun leven. En daar kwam het naar voren, tafeldame Gerdi Verbeet is jarig op 18 april! Ik veer omhoog, deze leuke vrouw is op 18 april jarig, hoe kon het ook anders! En daar is mijn bijna-jarig gevoel!

De muziek en clip dekken zo ongeveer de energie van dit gevoel, mijn verjaardagsgevoel:

http://www.youtube.com/watch?v=Qsy7kJyizoc

Ik ben bijna jarig, nog 6 nachtjes en ik heb er in zin in!
Thanks Gerdi!

Een overpeinzing.

Gaat het tweede genante verhaal te ver voor sommige mensen?
Gisteren had ik het met een mannelijke gesprekspartner over Genante Verhalen II. Hij vond dat het genant was om te lezen. Te genant voor de lezer. Te genant voor hem in ieder geval.
Wat maakt het dan genant? Het onderwerp? Of de persoonlijke kant van het verhaal?
Een uitstrijkje is een routine onderzoek bij vrouwen, misschien wel gewoner dan je eikel of balzak laten onderzoeken bij een arts. De problemen die een prostaat kan geven. Dingen die horen bij het man-zijn. Die horen bij het leven. En weinig sexueel aantrekkelijk zijn voor een vrouw.
Een uitstrijkje is een onderzoek dat bij het vrouw-zijn hoort, niet gericht op welke sexuele gedachte dan ook. Het vrouwelijk en ook het mannelijk lichaam is meer dan alleen maar sexueel aantrekkelijk zijn voor een ander.
En misschien is het wel wat anders dat het genant heeft gemaakt. Het is vanuit een zo'n  persoonlijke invalshoek geschreven, dat het erg intiem is. Misschien heb ik de lezer te dichtbij laten komen. Heb ik me te veel laten zien. Open en kwetsbaar opgesteld.
Het kan natuurlijk ook heel plat zijn, het zoeken naar mijn baarmoedermond kan een man misschien bang maken, wat is daar aan de hand. Weinig sexueel aantrekkelijk, zelfs verre van. Associeert een man dit meteen met sex, vrouwen misschien ook? Deze man misschien wel. Bang voor de krochten van de vrouw, zodra er geen testosteron in het spel is?
Jezelf kunnen wegcijferen om een grappig verhaal te vertellen.
Laat ik wel eerlijk zijn, ik heb natuurlijk wel wat zelfkennis. Wanneer mijn vrouwelijke onderkant te vergelijken zou zijn met de zompige bodem van de Groene Ster, dan had ik er nog wel een keer over nagedacht voor ik het zou publiceren.

Genante Verhalen II

Eens in de zoveel jaar komt er een uitnodiging om een uitstrijkje te laten maken. Sommige van mijn vriendinnen doen dit niet, omdat ze de spanning die het wachten op de uitslag met zich mee brengt, niet willen in hun leven. Je kunt zelf veel ellende voorkomen door scherp op je lichaam te letten, is hun mening. Mee eens. Ikzelf maak altijd braaf een afspraak voor dit onderzoek.
De assistente doet het uitstrijkje, geen probleem. Een vrouw die ik al wat langer ken en op mij overkomt als een kundige vrouw, zal de handeling uitvoeren. Aan het begin van de afspraak word ik voorgesteld aan een stagiaire, met daarbij de vraag of zij het uitstrijkje bij mij mag doen. "Natuurlijk", zeg ik. Het is belangrijk dat zij haar werk goed leert doen en als ik daar input (!) aan kan geven dan doe ik dat.
Ik kan me gedeeltelijk uitkleden en neem plaats op de behandelbank. De stagiaire trekt handschoenen aan en verwarmt de eendenbek onder de warme kraan. Vervolgens wordt er fel licht gericht op het te onderzoeken gebied. De assistente staat op een kleine afstand achter de stagiaire, zodat deze goed haar gang kan gaan.
Even goed in ademen, uitademen en proberen ontspannen te blijven. De stagiaire beweegt de eendenbek, zoekt de goede plek bij de baarmoedermond om wat schraapsel weg te kunnen halen. Het duurt even en haar gezichtsuitdrukking verandert een beetje. Mijn baarmoedermond schijnt moeilijk te vinden te zijn. Alle begin is moeilijk. Met de nodige verontschuldigingen neemt de assistente het over, trekt ook handschoenen aan en neemt plaats op de kruk waar de stagiaire net zat. Met zekere hand neemt zij de eendenbek ter hand en is klaar om het uitstrijkje af te ronden. Het gaat toch iets minder vlot dan ik dacht; die bek wordt heen en weer bewogen, het wordt wat pijnlijk. De assistente geeft aan dat ze even moet zoeken. Hoe groot is het daar?
Soms is het wat lastig vinden. Nou, het is toch wel heel vervelend, maar de huisarts moet zelf even komen. Wel ja, hoe meer zielen hoe meer vreugd! Niet dat ik erg tegen dit onderzoek op zag, maar dit slaat alles! Wat een gezelligheid!
Ik krijg keurig een handdoek over mijn naakte onderkant gelegd en dan wachten we even met zijn allen op de huisarts. Na het consult van de patient die in de behandelkamer was, komt de huisarts met ferme tred "mijn" kamer binnen. Ik heb altijd het idee dat ze haast heeft, bij de handdruk tijdens de begroeting, trekt ze me altijd de behandelkamer in. "Kom snel binnen, er is meer te doen" en nu lig ik daar half ontkleed te wachten met mijn onvindbare baarmoedermond. Sorry voor uw tijd!
Met wat heen en weer geruk met die bek, heeft ze gevonden wat we allemaal zochten. Nogmaals, hoe groot is het daar?  Ik krijg het gevoel dat er bijna een trofee voor uitgereikt gaat worden. Schrapen maar en vort maar weer.
De uitslag bleek goed te zijn, over 5 jaar komt de volgende speurtocht. Misschien dan wat pijltjes en wegwijzertjes meenemen.

A Daffodil Journey

Op een avond in februari kreeg ik opeens de behoefte om narcissen in England te zien. Een spontaan opgekomen drang om narcissen in England of Wales te bekijken. Een hele avond heb ik gespeurd op het internet en de meest mooie afbeeldingen van narcissen in England gezien. In een net park en vele narcissen op de heuvels, in een glooiend landschap vol schapen met een kerkje op de achtergrond. Pure Romantiek. Mijn hart verscheurt bijna bij de gedachte dat ik geen narcissen in the UK zou kunnen zien. En waarom narcissen, eigenlijk houd ik helemaal niet van deze bloemen, vond ze altijd wat gewoontjes, een beetje ordinair. En erg geel.
Wanneer ik hun naam in het engels uitspreek krijgt de narcis voor mij al meer sjeu: Daffodil.
A daffodil. Do you see the daffodils? I love daffodils.

Longing for the search of a daffodil
Daffodils in Devon
Daffodils in Kent
I shall find a way
Find out of it's there I can stay

Het was mijn daffodil-avond, compleet met melodietje en liedje in mijn hoofd.
Ik verlang naar de daffodil, I need the daffodils. Verlang naar een wandeling in een landschap waar ik ontroerd word door de daffodil. Melancholiek, verscheurd door een bloem. Pure eenvoud in een robuust landschap, waarin de prille lente zich laat zien. De mooie lente, mijn seizoen.

De eerste mooie narcissen die ik me herinner, zijn die van Arie Zonneveld. Een kleuren houtsnede.
Narcissen scherp afgezet tegen een donkere achtergrond, met de kenmerkende lijnvoering van de houtsnede.

 

Goede Vrijdag heb ik er even aan kunnen snuffelen; a Daffodil in England.
In het kader van Doe Eens Gek, "Esbjerg kan in 1 dag, kan dat ook met Canterbury? " een bliksembezoek aan the UK. Met sneeuw de ferry op gereden (de engelsen natuurlijk al in korte broek en op slippers!), zou het nog niet te vroeg zijn voor de daffodil?
Bij Dover de brug over rijden richting St Margaret's at Cliff, de eerste rotonde linksaf en dan 20 minuten rechtdoor naar Canterbury. En ja, naast de resten sneeuw in de berm was er hier en daar een groepje te zien. Gele plukjes naast het dorre hout, de witte sneeuw en eerlijk is eerlijk, de bulten plastic en troep die langs deze weg ligt. The daffodil.
Aan de voet van de stadsmuren van Canterbury bloeiden allemaal narcissen.

 

 

 

Het tijdgebrek dat gepaard ging met deze dag, maakte dat mijn romantische gevoel van de avond in februari bleef bij dat wat het toen was. De narcissen van deze dag gaven een beetje het gevoel dat de onderstaande foto bij me oproept. Je ziet ze wel, maar je kunt er niet bij. Ik heb niet de tijd gehad om helemaal op te kunnen gaan in de omgeving en me laten verrasssen door spontaan ontstane sensaties. Ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar het is alsof je naar een film kijkt. Het is heerlijk om narcissen in England te hebben gezien en ik weet nu dat een ander jaar het zeker de moeite waard is om een aantal dagen te plannen en dan te gaan wandelen in the countryside. De natuur in, op een rustig tempo de omgeving op me laten in werken en me laten verrassen door een plotseling opduikende narcis.

 

 

En het kan! Canterbury in 1 dag. Met grote dank aan H. die er zijn hand niet voor om draait om de 500 kilometer naar Calais en ook weer terug te rijden.
Een shot England: de grote groepen schooljeugd op "The Pride of Canterbury", de plaatselijke superstore voor de nodige boodschappen, leuke gesprekken met het andere winkelend publiek en genieten van de oude stadskern van Canterbury,

Maggie with her Bag-for-Life en

 

 de sfeervolle hoekjes onderweg.

 Missed the Local Yarn Shop, the only gay in the village of the Edinburgh Woollen Mill and did it again, no visit to the cathedral. En laat deze blog doorspekken met engels. Anyway!
Op de hoogte van the Brit Awards 2013 en design-en modetijdschriften voor een goede prijs kunnen kopen, in plaats van de 9,95 euri bij de plaatselijke lektuurhal.

Goede Vrijdag was een goede vrijdag.



Voor de liefhebber een gedicht van de oude Romanticus William Wordsworth, uit 1807,
"I wandered lonely as a cloud" of "Daffodils":

I wandered lonely as a cloud

That floats on high o'er vales and hills,

When all at once I saw a crowd,

A host, of golden daffodils;

Beside the lake, beneath the trees,

Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine

And twinkle on the milky way,

They stretched in never-ending line

Along the margin of a bay:

Ten thousand saw I at a glance,

Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they

Out-did the sparkling waves in glee:

A poet could not but be gay,

In such a jocund company:

I gazed - and gazed - but little thought

What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie

In vacant or in pensive mood,

They flash upon that inward eye

Which is the bliss of solitude;

And then my heart with pleasure fills,

And dances with the daffodils.