Eens in de zoveel jaar komt er een uitnodiging om een uitstrijkje te laten maken. Sommige van mijn vriendinnen doen dit niet, omdat ze de spanning die het wachten op de uitslag met zich mee brengt, niet willen in hun leven. Je kunt zelf veel ellende voorkomen door scherp op je lichaam te letten, is hun mening. Mee eens. Ikzelf maak altijd braaf een afspraak voor dit onderzoek.
De assistente doet het uitstrijkje, geen probleem. Een vrouw die ik al wat langer ken en op mij overkomt als een kundige vrouw, zal de handeling uitvoeren. Aan het begin van de afspraak word ik voorgesteld aan een stagiaire, met daarbij de vraag of zij het uitstrijkje bij mij mag doen. "Natuurlijk", zeg ik. Het is belangrijk dat zij haar werk goed leert doen en als ik daar input (!) aan kan geven dan doe ik dat.
Ik kan me gedeeltelijk uitkleden en neem plaats op de behandelbank. De stagiaire trekt handschoenen aan en verwarmt de eendenbek onder de warme kraan. Vervolgens wordt er fel licht gericht op het te onderzoeken gebied. De assistente staat op een kleine afstand achter de stagiaire, zodat deze goed haar gang kan gaan.
Even goed in ademen, uitademen en proberen ontspannen te blijven. De stagiaire beweegt de eendenbek, zoekt de goede plek bij de baarmoedermond om wat schraapsel weg te kunnen halen. Het duurt even en haar gezichtsuitdrukking verandert een beetje. Mijn baarmoedermond schijnt moeilijk te vinden te zijn. Alle begin is moeilijk. Met de nodige verontschuldigingen neemt de assistente het over, trekt ook handschoenen aan en neemt plaats op de kruk waar de stagiaire net zat. Met zekere hand neemt zij de eendenbek ter hand en is klaar om het uitstrijkje af te ronden. Het gaat toch iets minder vlot dan ik dacht; die bek wordt heen en weer bewogen, het wordt wat pijnlijk. De assistente geeft aan dat ze even moet zoeken. Hoe groot is het daar?
Soms is het wat lastig vinden. Nou, het is toch wel heel vervelend, maar de huisarts moet zelf even komen. Wel ja, hoe meer zielen hoe meer vreugd! Niet dat ik erg tegen dit onderzoek op zag, maar dit slaat alles! Wat een gezelligheid!
Ik krijg keurig een handdoek over mijn naakte onderkant gelegd en dan wachten we even met zijn allen op de huisarts. Na het consult van de patient die in de behandelkamer was, komt de huisarts met ferme tred "mijn" kamer binnen. Ik heb altijd het idee dat ze haast heeft, bij de handdruk tijdens de begroeting, trekt ze me altijd de behandelkamer in. "Kom snel binnen, er is meer te doen" en nu lig ik daar half ontkleed te wachten met mijn onvindbare baarmoedermond. Sorry voor uw tijd!
Met wat heen en weer geruk met die bek, heeft ze gevonden wat we allemaal zochten. Nogmaals, hoe groot is het daar? Ik krijg het gevoel dat er bijna een trofee voor uitgereikt gaat worden. Schrapen maar en vort maar weer.
De uitslag bleek goed te zijn, over 5 jaar komt de volgende speurtocht. Misschien dan wat pijltjes en wegwijzertjes meenemen.
zucht! Wat een belevenis. Ik ben nog maar 1x geweest, maar als ik dit zo hoor zit ik niet te wachten op een volgende keer.
BeantwoordenVerwijderenHet is net als bij mijn bevalling; een stuitbevalling komt ook niet zo vaak voor, dus dat was ook stagiaire er bij... Gezellig.