Een overpeinzing.

Gaat het tweede genante verhaal te ver voor sommige mensen?
Gisteren had ik het met een mannelijke gesprekspartner over Genante Verhalen II. Hij vond dat het genant was om te lezen. Te genant voor de lezer. Te genant voor hem in ieder geval.
Wat maakt het dan genant? Het onderwerp? Of de persoonlijke kant van het verhaal?
Een uitstrijkje is een routine onderzoek bij vrouwen, misschien wel gewoner dan je eikel of balzak laten onderzoeken bij een arts. De problemen die een prostaat kan geven. Dingen die horen bij het man-zijn. Die horen bij het leven. En weinig sexueel aantrekkelijk zijn voor een vrouw.
Een uitstrijkje is een onderzoek dat bij het vrouw-zijn hoort, niet gericht op welke sexuele gedachte dan ook. Het vrouwelijk en ook het mannelijk lichaam is meer dan alleen maar sexueel aantrekkelijk zijn voor een ander.
En misschien is het wel wat anders dat het genant heeft gemaakt. Het is vanuit een zo'n  persoonlijke invalshoek geschreven, dat het erg intiem is. Misschien heb ik de lezer te dichtbij laten komen. Heb ik me te veel laten zien. Open en kwetsbaar opgesteld.
Het kan natuurlijk ook heel plat zijn, het zoeken naar mijn baarmoedermond kan een man misschien bang maken, wat is daar aan de hand. Weinig sexueel aantrekkelijk, zelfs verre van. Associeert een man dit meteen met sex, vrouwen misschien ook? Deze man misschien wel. Bang voor de krochten van de vrouw, zodra er geen testosteron in het spel is?
Jezelf kunnen wegcijferen om een grappig verhaal te vertellen.
Laat ik wel eerlijk zijn, ik heb natuurlijk wel wat zelfkennis. Wanneer mijn vrouwelijke onderkant te vergelijken zou zijn met de zompige bodem van de Groene Ster, dan had ik er nog wel een keer over nagedacht voor ik het zou publiceren.