Genante Verhalen III

Een tijd geleden ging ik op bezoek in het ziekenhuis. Het was winter, ik had een dikke jas aan, een sjaal om, muts op en een tas schuin over mijn schouder. Voor ik bij de patient op bezoek ging, wilde ik nog even naar het toilet. Snel, snel, waarom de jas uit doen als het niet nodig is. Gauw een plasje doen en snel weer fatsoenlijk aankleden.
Stop. Ik had toch een inlegkruisje? Waar is het inlegkruisje? In mijn lange broek gegleden? Nee, niets te zien. In de wc-pot terecht gekomen? Ook niets te zien. De winterjas zit in de weg, de sjaal kruipt omhoog en de muts zakt over mijn ogen. He, getsie, waar is dat ding. Op de grond gevallen? Of had ik er thuis niet een gepakt, hmm. Vreemd. Nog een keer goed kijken, maar het kleinood blijft onvindbaar. Dan toch maar aankleden. Dat gaat lastig, door al dat gedraai zitten mijn jas en kleren schots en scheef. In die kleine toiletruimte toch maar mijn tas af, sjaal af, jas uit. Kleren eerst goed en dan de jas weer aan. Sjaal om en tas weer schuin over de schouders. En in de zwaai waarin ik mijn tas over mijn hoofd doe, zie ik hem vlak voor mijn ogen; het ondeugende inlegkruisje. Het hangt stevig gekleefd aan de achterkant van de schouderband van mijn tas. Als een rugnummer had het zich willen nestelen op mijn achterkant. Trots en eindelijk in het daglicht had het daar willen zitten. Jammer joh, dat feestje gaat niet door.