Soms weet ik niet meer of een bepaalde persoon nog leeft of toch is overleden. Wanneer ik de laatste tijd weinig contact met iemand heb gehad en niet op een uitvaart ben geweest, heeft mijn geheugen soms wat moeite om mee te gaan met de tijd. Zo ook over het leven van een tante, leeft zij nog of is zij toch al overleden? Doordat mijn moeder een gebeurtenis aanhaalde, wist ik het opeens weer.
Het uitstrooien van haar as gebeurde op een zonnige lentedag. De bomen waren frisgroen, het gras trilde onder het intense zonlicht. De kinderen en andere nabestaanden van de overleden tante kwamen naar buiten met de urn met daarin de as van mijn tante. Een kleine afstand was het tot het strooiveld. De kinderen konden om de beurt een beetje as over het veld uitstrooien. Iedereen deed dat met alle respect voor moeder. De jongste zoon kreeg de urn aangereikt, pakt deze met beide handen aan en neemt zijn moment. Hij begint te rennen en even later racet hij over het strooiveld. Moeders as stevig in zijn armen geklemd, maakt hij zijn ronde over het veld. Langs de bomen, de struiken en weer terug naar de rest van het gezelschap. Als een kind dat met beide armen gespreid, vliegtuigje speelt op een grasveldje. De zon verblindt de andere aanwezigen en het is bijna of het hele spektakel door het feit dat je je ogen moet toeknijpen, niet echt heeft plaatsgevonden. De ietwat gezette veertiger rent, luid joelend, over het veld met in zijn armen de urn geklemd. Bij de anderen aangekomen hervat hij zich weer en de plechtigheid kan zijn vervolg hebben.
Ja, ik zie het voor me en herinner ik het me weer; deze tante is al overleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten