Een andere wereld

Drie uur reizen in de trein. In zuidelijke richting.
De natuur is ook 3 uur reizen verder in het jaar, dan thuis. De kaarsen in de kastanjebomen bloeien volop. De sering en de brem kleuren de weg langs het spoor.
De reis kruist meerdere kanalen en de IJssel, de Rijn, de Waal en de Maas. En wanneer ik over de Maas ben dan ben ik voor mijn gevoel toch echt in het Zuiden. De Maas! Het landschap is in tussentijd wat veranderd en de gebouwen zien er iets anders uit. En een ding is zeker, wanneer ik uit de trein stap zal daar de zachte "g" zijn!
Al ben ik in mijn eigen land, met dezelfde aanduidingsborden op het station, dezelfde verkeersborden, stoplichten en winkelketens, ik ben wel degelijk in een andere wereld.
Het personeel in de plaatselijke HEMA is ouder dan bij mij thuis en attent en vriendelijk. Bij een prijsstunter staat een vriendelijke vrouw die de tijd neemt om een praatje te maken over het nieuwe briefje van Vijf EN hem vervolgens als wisselgeld aan mij mee geeft.
En dan is daar de grote kerk. De aanwezigheid ervan is al aangekondigd door een eerder Mariabeeld. Een imponerend gebouw. De ramen laten de achterkant van gebrandschilderd glas te zien. Ondanks die vele ramen ook grote vlakken steen, van de bruinrode kleur die ik herken van de andere katholieke kerken in Brabant, die ik eerder heb gezien. Een katholieke wereld die ik niet van binnenuit ken en waarbij ik me altijd een buitenstaander voel. Binnen in de kerk blijk ik ook buitengesloten te blijven door de dichte glazen deuren waarvan de sensor niet reageert op mijn aanwezigheid. Door het glas heen kan ik kijken naar de architectuur, het koor, de beelden en de andere pracht in de kerk. In een nisje, gewijd aan Maria, ligt een schrift met daarin een aantal teksten geschreven door kerkgangers, waarvan de betekenis mij niet wezenlijk bereikt. En zoals vaker is daar het verlangen om er bij te horen.

Het doel van deze reis is een bezoek in een verzorgingstehuis. Het gebouw blijkt mooi gemoderniseerd te zijn en ligt vlak tegenover de kerk. Het interieur is ruim opgezet, het restaurant / eetzaal voorzien van kleurige meubels, lampen en mooie bloemen. Ook hier gebrandschilderde raampanelen, voorzien van onder andere Maria. Ergens in de gang is een kleine stilte-ruimte. Verse bloemen staan aan de voet van het Mariabeeld en er branden een paar kaarsjes.
Overal in de gang staan banken, hier en daar staat een achtergelaten rollator. Een paar wachtende oude mensen kijken mij verwachtingsvol aan. Ik groet ze met daarbij een welgemeende lach en vriendelijke blik in mijn ogen. Niemand lijkt er blij te zijn. Iedereen heeft zijn "gewone gezicht" en lijkt te wachten op iets. De weg naar boven gaat via een nieuwe lift, waarvan een gehele wand is voorzien van een spiegelwand. Boven zijn een paar gemeenschappelijke ruimtes, net zo helder geverfd als de ruimte beneden. Makkelijke stoelen in een warm oranje kleur staan rond een groot televisiescherm. In de televisiekast ligt een televisiegids en een doos Rummikub. De mensen in deze ruimte zitten aan een eettafel en zijn helemaal in zichzelf gekeerd. Niemand spreekt, niemand toont emotie, ze lijken allemaal te wachten. Op wat dat dan ook mag zijn.
Ik krijg de indruk dat de mensen die hier zitten, geen energie meer hebben om nog wat kleur aan het leven te geven. In hun eentje of samen met iemand. De vreugde is ver te zoeken hier in het gebouw.
Heeft er iemand wat puf om vandaag tot een leuke dag te maken? Heeft er iemand stiekem nog de wens om iets voor de eerste keer in zijn leven te doen of misschien wat minder groots, plannen gemaakt voor volgende week, voor morgen?
In een hoek die is ingericht als bibliotheek, staan de kasten vol met keurig gerangschikte boeken. Twee mensen zitten aan de leestafel verdiept in een krant. De rest van de aanwezige mensen lijkt niet geinteresseerd in welk boek dan ook. Ze zitten, wachten en kijken me allen stuk voor stuk aan. Een vrouw die ik al eerder ben gepasseerd, ziet mij, ik lach en zij lacht nu terug. Het raakt me. Hier moeten meer mensen heen, hun lach en liefde geven aan al deze mensen die zitten te wachten.
Aan deze mensen, die allemaal hun eigen leven hebben geleefd, met ongetwijfeld talloze mooie verhalen. Hoe mooi zou het zijn wanneer al deze verhalen verteld werden, daar in de gangen, in het restaurant, een kakafonie aan geluiden. Gepaard met gelach en hier en daar een gedeelde traan. Verteld door mensen die zichtbaar hun leven hebben geleefd en dat kunnen delen met anderen.

Daar in het zuiden kwam ik terecht in de wereld van de verzorging-behoevende oudere mens. Voor mij weer een andere wereld, waarin de toekomst een andere dimensie heeft en waar ik heb ervaren dat ook daar een flinke dosis liefde met open armen wordt ontvangen.