Gelukkig hebben we de foto's nog.

Een enerverend ochtendje.

 

 

De stemming zat er nog in, er is goede hoop.
Ook even goed de fryske wimpel in beeld brengen.

 

 Ja, doen we!

(Kleurt verdacht goed bij de achtergrond van mijn blog...)

 

 

 

And off she goes!

 



 

There she goes, there she goes again!

Bad news, de reparatie kost gauw € 1500,- , dat hebben we er niet voor over.

Op de fiets langs een Renault garage, deze prijsindicatie wordt daar bevestigd.

 

Nog voor het middaguur aan het bier?

In Belgie doen ze niet anders, goed om een vakantiegevoel te krijgen.

 



 

 Het helpt in ieder geval wel om de situatie nuchter te bekijken.

Vakantiestress! En ik moet nog 2 weken werken. Dat voelt straks als een superlange vakantie.

En hoe geweldig is Facebook. Troostende woorden en fantastische aanbiedingen via prive-berichten gekregen. Lieve vrienden, jullie zijn geweldig! En kijk, ik lach al weer!

Tja, hoe kunnen we die 50 euri benzine er uit krijgen, zuigen?

 

 Met de stofzuiger?

Nee, dus. De stofzuiger heet Vampyr, heeft liever bloed.

 

Hoe het verder gaat, weten we nog niet. Voorlopig gaat deze auto niet verder. 

 

 

 

De avond ervoor:



 

Net toen ik me over wilde geven aan een avond op de bank hangen, kwam er een sms van mijn dochter om met zijn allen een proefrit in onze "nieuwe" vakantie-auto te maken. Plannen omgegooid, niets is leuker dan spontaan een andere draai aan een rustige avond te geven. Met Hans van der Iest, Ids van der Iest, Elke van der Iest, Emma van Leggelo en Juul van Leggelo een ritje naar Harlingen en eens ervaren hoe de vakantiewagen rijdt. Dit jaar twee verse chauffeurs mee op vakantie, tijdens de proefrit even wisselen dus. Naar Harlingen en weer terug. We waren nog niet weer terug in Leeuwarden of er brandt een knalrode lamp in het dashbord! Auto de eerste beste straat in gereden, motor uit. Klep omhoog en vervolgens wil de motor ook niet meer starten. Het is na half elf, dan morgen de ANWB maar bellen. Lopend naar Klaas van Leggelo en Paula Pasveer, daar waren we uitgenodigd voor een borrel bij kampvuur. Gezellig, auto-sores even aan de kant en gezellig kletsen totdat we naar huis gaan, o ja, lopen! De stad gonst, volle terrassen, een mooie zomeravond. Via het station lopen we naar huis Vanuit de wijk erachter klinkt gebonk, zo laat nog? Het gebonk stopt af en toe en zwelt dan weer aan. Zie ik daar nu een man in een donkere trein staan? Met dat witte shirt aan lijkt het een spookverschijning. Ja, het is een man. We kijken van een afstand naar hem, hij bonkt niet meer en trekt geen andere aandacht. We lopen verder en dan is daar het bonken weer. Terug. En richting trein. Voorzichtig, je weet maar nooit wat er aan de hand is. In de trein staat een man in een wit 't-shirt, rugzak op en hij beduidt dat hij de deuren niet open kan krijgen. Ook vanaf de buitenkant willen ze niet open. Hij heeft geen bereik meer op zijn telefoon. Ik overleg met hem of ik de politie zal bellen. Terwijl ik dat doe, ziet Hans opeens een man van de NS; deze probeert met een speciale knop de deuren open te maken. Dit lukt eerst niet, hij moet even weg, wat regelen. Met de meldkamer aan de lijn spreken we af dat ik terug bel als het niet gaat lukken. (wat blijven die mensen toch heerlijk kalm!) Tijdens het wachten totdat de man van de NS terug komt, praat ik met de man in de trein. Hij was in slaap gevallen en nu net wakker geworden, Kan het niet laten, vraag hem of hij op FaceBook wil...aangezien ik geen camera bij me heb en geen smartphone heb, loopt hij geen gevaar hierop! Jammer, een bijzonder gezicht, deze opgesloten man in de trein op perron 5B. De NS man komt terug en ja, de deuren kunnen open! De man stapt opgelucht uit de trein, omhelst en bedankt ons allemaal en dan nog een keer.
Een bijzondere zomerse vrijdagavond. Benieuwd wat morgen gaat brengen, beginnen met het bellen van de ANWB. In ieder geval fijn voor die man in de trein dat wij niet met de auto naar huis konden.