28 juni 2013

OpArt van Melissa Dominquez.


Vier weken heb ik heerlijk kunnen breien. Met het Karisma garen van Garnstudio, op rondbreinaald nummer 4,5. Garen van een prettige dikte en een lekkere zachtheid.
Het OpArt dekentje van Melissa Dominguez wilde ik al een tijdje breien, benieuwd naar hoe zij een op-art effect in haar breiwerk heeft gekregen. Zelf zou ik een gewone lap hebben gebreid, waarin per toer de kleuren over een ander aantal steken zouden worden verdeeld. Gewoon van onder naar boven. Niet in dit patroon van Melissa Dominguez. Beginnen vanuit het midden en de kleur is over de hele toer detzelfde en wisselt per aantal toeren.
Het hele dekentje is gebreid in ribbelsteek. Na 8 strepen te hebben gebreid, kwam ik tot de conclusie dat ik dit niet mooi vond. Het mooie wollen garen vond ik zo meer op acryl lijken. Oke, uithalen en in tricotsteek. Na een paar uur had ik de schade ingehaald, alleen  het middenstuk was wel heel bobbelig.

Uithalen en het begin wat losser breien. Het leuke van opnieuw beginnen is dat ik het patroon goed leer kennen. Ik kende het al bijna uit mijn hoofd. En weer op ongeveer hetzelfde punt als de vorige keren, iets verder, leek het me beter om toch een naald dikker te gaan gebruiken. Uithalen! Het garen wordt er daardoor niet mooier van.
En ja, dit keer was het goed. Een redelijk plat middenstuk dat ik met opspannen en persen wel recht zou kunnen krijgen. En de dikkere naald gaf als resultaat een soepel breiwerk.

 
Het was mooi weer, lekker in de zon opnieuw beginnen, ik zou iets minder aantrekkelijks kunnen  bedenken.


Ik wilde een subtiel flessengroen randje om de deken maken. Een I-cord bind-off. Nog niet eerder gemaakt en op YouTube instructiefilmpjes bekeken. Ja en als we dan toch iets nieuws proberen, dan meteen maar met een invisable cast-on! Fantastisch breien, mooi! Maar niet geschikt voor mijn breiwerk. Het randje rolde zich keurig op in de rest van het dekentje. That naughty stocking stitch!
(Soms dekken engelse termen de lading beter.)

.
Een ribbelrand dan maar. Niet echt mijn voorkeur, maar moet toch wat.
 
 
 
En ook deze krult om. Nog een toer erbij, niet dat het uit maakt. Afhechten en eens kijken hoe het geheel er uit ziet.



Ook al heb ik de rand is breder gebreid, het dekentje blijft vrolijk opkrullen!
Bij de hoeken is het groene randje nog het best te zien, de achterkant daarvan dan.
 
Zo'n dekentje is niet geschikt om in tricotsteek te breien, de randen blijven omkrullen. Tenzij er een brede rand om heen komt. Niet mijn keuze.
Opspannen zal het niet veel beter maken. Neem ik hier genoegen mee?
De maat is niet zoals ik gewenst had.
De kleuren in combinatie met het patroon vind ik niet zo spannend.
Pro's?
Mooi garen, zou ik wel meer mee willen doen.
Uithalen! Dan heb ik dat garen weer!

Ondertussen gekeken naar het mooie BBC programma Wild Sheperdess, zodat het uithalen ook een prettig werkje is geworden.
Geen spijt, heerlijk gebreid. Gezien en ervaren dat wat ik wilde zien. De ontwerpster heeft op een mooie manier een op-art effect in haar breiwerk gebracht. Daar heb ik respect voor, een wiskundig staaltje breiwerk neer zetten.
Ik heb dat lekkere garen  nu nog in mijn voorraad zitten. Een volgend idee ligt klaar. Misschien vandaag al mee beginnen.
 


22 juni 2013

Een stukje breder.


Gesprekken met mensen die ik al een tijd niet meer heb gesproken. Eigenlijk maken deze mensen geen deel meer uit van mijn leven. Door bijvoorbeeld een verhuizing, doordat paden uit elkaar zijn gegaan.  De afgelopen paar weken ben ik een aantal van deze mensen weer tegen gekomen. In die gesprekken komen mensen en zaken naar voren waarover ik al jaren niet meer heb gehoord. Over mensen die ik niet ken. Over gebeurtenissen waar ik niet bij ben geweest. Die geen deel van mijn leven uit maken.
Van de verhalen die jaren geleden regelmatig aan mij zijn verteld, heb ik een beeld gecreëerd. Van de gebeurtenissen heb ik een voorstelling in mijn hoofd gemaakt. Eerlijkheidshalve vond ik destijds niet alle verhalen even interessant. Soms was het sociaal wenselijk luisteren naar de uitlatingen van de gesprekspartner. In mijn hoofd zocht ik dan naar de mogelijkheid om een draai aan het gesprek te geven, zodat het ook voor mij weer een leuk gesprek zou kunnen worden. Is dit wel helemaal waar, misschien hoopte ik soms wel op een einde aan het gesprek.
Nu ik een aantal mensen van eerder uit mijn leven weer ben tegen gekomen, heb ik ook hun verhalen weer gehoord. Met deze verhalen kwamen de namen en gebeurtenissen van weleer weer mee. De namen van die mensen komen me bekend voor. Ik heb vaker over deze mensen gehoord en ik besef dat ik ze een beetje ben gaan kennen. De namen zijn bekenden geworden, Alsof het karakters uit een boek zijn. De gebeurtenissen zijn al vaker langs gekomen. Het is alsof ik door een fotoboek blader.
De verhalen over die voor mij onbekende mensen en gebeurtenissen hebben zich ergens in mijn geheugen opgeslagen en komen nu weer naar voren. Ze zijn gekoppeld aan perioden in mijn leven, soms aan een bepaalde leeftijd. Ik merk opeens dat deze indirecte bekenden en verhalen op een bepaalde manier onderdeel van mijn leven zijn geworden. Deel van mijn herinnering zijn. Niet omdat ik ze zelf heb mee gemaakt. Omdat degenen die ze hebben verteld, een tijd deel van mijn leven hebben uitgemaakt en hun verhalen met mij hebben gedeeld.
Het voelt een beetje als een nieuw bewustzijn. Mijn leven lijkt een stukje breder met dit nieuwe besef.
En als ik heel "plat" kijk, dan is er toch ook niet veel verschil met alle stof die ik op school heb geleerd. De geschiedenisverhalen waarvan ik de personen ook niet ken. Deze zijn verteld of heb ik gelezen en ken ik nu. Mijn verraste gevoel is denk ik ontstaan, doordat ik dacht dat deze mensen geen onderdeel van mijn leven meer waren. Alle interne sensaties die ik door hun verhalen heb ervaren, hebben me doen beseffen dat zij een bepaalde invloed op mij hebben gehad. En daardoor wel degelijk onderdeel van mijn leven zijn.

15 juni 2013

Een dag met een koninklijk tintje.

Een helikopter cirkelt in de lucht. De koning en koningin komen. Hier, in mijn stad. Ik kan er heen. Natuurlijk ga ik er heen.
Op de fiets, fotocamera mee, richting het mooie oude stuk stad waar het Provinciehuis staat. Hoe dichterbij ik kom, hoe opgetogener ik word. Waar zal ik langs fietsen, er zijn straten afgezet, wat is slim? Het gonst in de stad. Werkmannen roepen naar elkaar "Must niet naar Maxima?", mensen kijken omhoog naar de rond vliegende helikopter. De straten lijken een stukje leger dan anders. Ik krijg een beetje haast. En dan is er opeens de markt op mijn route. Afstappen en lopen? Nee, een korte afslag maken en wat is nu leuker dan deze route: op weg naar het koninklijk paar, eerst door de plaatselijke hoerenbuurt fietsen. Waar het nog rustig is, beter gezegd, waar nog niets te beleven is. Een bocht om en daar staan de mensen al. Politie op de been, dranghekken zijn verplaatst. Zwaailichten gaan aan en dan scheurt er een ambulance weg. Hier moet het zijn, hier is wat te doen. Spektakel!
Er is nog een boom vrij waar ik mijn fiets kan stallen en er is nog ruimte aan de kant van de weg. Volgens mij is dit een stuk waar Willem Alexander en Maxima niet langs komen. Even doorlopen naar waar het drukker is. Opeens wordt er gejoeld en met vlaggetjes gewapperd; ze zijn er! En ik kan daar helemaal niets van zien. Terug naar de fiets, ik besluit om ergens anders te gaan staan en wel op de hoek van de Koningsstraat, bij de mooie Jugenstill-achtige etalage waar ik ooit eens mijn afstudeerwerk had willen exposeren. Nooit geweten dat deze straat de Koningsstraat heet, Leerzaam, koninklijk bezoek. Een flink aantal meter voor mijn nieuwe bestemming staan er ME-bussen dwars op straat. De eerste kan ik passeren, bij de tweede wordt mij medegedeeld dat de fiets niet mee mag, die kan ik hier neerzetten. Prima. Achter mij is een vrouw die hetzelfde wordt verteld en samen zetten wij onze fiets neer. Deze mevrouw grapt "Zo vlak bij politie durf ik mijn fiets wel neer te zetten." We raken gezellig in gesprek en vrolijk keuvelend lopen we richting de hoek van de Koningsstraat. En ook daar is nog plaats langs de hekken. We blijven wat praten,, het gesprek heeft een goede energie. Zij moest in haar pubertijd, net als ik, ook niets weten van het koninklijk huis en nu staan we dan daar, wachten tot de nieuwe koning en koningin langs komen rijden. Ik heb mijn camera klaar gezet om af te drukken en deze mevrouw heeft spijt dat ze haar camera niet heeft meegenomen. Ik stel voor dat zij haar emailadres aan mij geeft, mocht ik een mooie foto hebben gemaakt, dan kan ik haar die toesturen. We spreken af dat we ook gaan zwaaien. Ja, we gaan er helemaal induiken. Ik vind het zo gezellig, met totaal onbekende mensen opeens een superleuk gesprek hebben. Pareltjes van mijn dag.
Het is nog niet heel erg druk langs de afgezette weg. Ik besluit iets verderop te gaan staan, dan heb ik een beter zicht op de straat van waaruit zij komen. Moet dan wel weg bij mijn gezelschap, het is niet anders. Neem vlug afscheid en ga.
 Ja, wat een prachtig zicht heb ik vanaf deze plaats! En wat een mooi stuk Leeuwarden is dit toch. De verbinding tussen de al even mooie Tweebaksmarkt en de Eewal, een koninklijk stukje stad.

 Het gepensioneerde deel van de gemeenschap staat langs de kant van de weg, met vlaggetjes! Met de Sinterklaasintocht zijn het de kinderen met vlaggetjes, nu de andere kant van de bevolking. Schattig!

Mijn gezellige nieuwe kennis ziet mij op deze goede plek staan en komt ook hier staan. Ja, dit is zeker een goede plek. Samen signaleren we alles wat er gebeurt; beveiliging in pak, met daaronder een borstkas van jewelste, inspecteert de daken en hun serieuze blik doet ons vermoeden dat ze er nu gauw aankomen.
 

Prachtig, vanuit het nevelige zonlicht komen de Friese paarden uit de Koningsstraat.
Daarachter een open koetsje met de koning en koningin.
 
 

Koning Willem Alexander en koningin Maxima. Als ik het nog een paar keer zeg en schrijf, is het voor mij ook bijna werkelijkheid geworden.

 

Het is niet druk langs de route en opeens besluit ik om mee te lopen en nog een paar keer goed te kunnen kijken. Nou ja, tot een groupie verworden?  Nee, nog geen oranje en geen vlaggetje. Er rest mij slechts stijlvol te lachen.

 Jee, dit is toch wel heel dichtbij.
 
 Waar het tot nu toe alleen de Nederlandse vlag was die ik zag, staat hier op het Hofplein een reuze partytent met het Friesland logo. En wat is de Eewal toch ook mooi. Ik kan Leeuwarden steeds meer waarderen.
 

Hier wordt gezongen, gepresenteerd en door de toeschouwers gewacht. Dat duurt niet lang want het hele bezoek duurt maar een dik half uur.
Weer terug naar de fiets en waar is mijn fietssleutel? Heb ik de fiets in mijn enthousiasme, vergeten op slot te zetten. De fietssleutel is nergens te bekennen.
In de verte zie ik mijn fiets staan, gelukkig. Eens kijken of de sleutel er nog in zit, of misschien in mijn fietstas gevallen toen ik mijn camera pakte. Ik kan nog niet in mijn fietstas kijken of er komt een agent naast me staan en ik denk meteen, "Hij weet meer".
"Zoekt u iets?" en haalt mijn fietssleutel uit de zak van zijn uniform. Jazeker zocht ik die! De agent had gezien dat het sleuteltje nog in mijn fiets zat en had deze er uit gehaald en in bewaring genomen. Nice, mijn fietssleutel heeft de binnenkant van een zak van een politie-uniform gezien! Hij vertelde dat hij kort hiervoor mijn gezellige "buurvrouw" al had gevraagd of het haar sleutel was en vroeg me nadrukkelijk om wel even de foto's naar haar emailadres te sturen. Leuk! Oom agent heeft op mijn fiets gepast.
Een koning, een koningin en een veldwachter die de burger en zijn spullen beschermt!
Vervolgens vertelt de agent dat een paar minuten geleden Gerard Joling hier ook nog was.  "Het was hilarisch, hij is immers homo en hier was een blik ME-ers, en agenten in uniform...."
Dan wordt zijn aandacht getrokken door mensen die de hekken verschuiven en moet hij weer belangrijkere zaken doen.
 
Volgens de link hieronder, heeft Maxima een ouwetje uit de kast getrokken, een goudkleurig pakje van het huis Natan. Ah, vandaar, ik vond het tulprokje ook niet helemaal van deze tijd, maar eigenlijk is deze hele gebeurtenis dat ook niet. Pracht en praal, alles opgepoetst, volwassenen met vlaggetjes, hoeden, een koetsje en wat al niet meer. A phoney world? In ieder geval een totaal andere wereld, waarvan ik het fijn vind om  af en toe ongegeneerd naar te kijken. 

 

1 juni 2013

Ik heb een schaap geschoren!

Een week schaapscheren op the Shetlands, een paar dagen scheren op Texel, eigenlijk maakt het niet uit, ik wil graag een keer schapen scheren. En het werd schaapscheren in Oldeberkoop, op de Schaapscheerdersdag. En wat een dag het was! Als ik mijn ogen dicht doe zie ik schaap en mijn handen ruiken zelfs na een lang bad nog steeds naar schaap.
De kudde Schoonebeekers van herder Hilde Groen is vandaag naar Oldeberkoop gekomen om geschoren te worden.


 Vier mannen hingen 's ochtends vroeg al in een speciaal rek om de schapen elektrisch te scheren. Als je wilde kon je een schaap uitkiezen en die laten scheren en de vacht kopen. Dat wilde ik.


Deze schone Schoonebeekse is voor mij geschoren.

Dit is mijn beauty, een prachtige vacht om te vervilten. Dank voor de foto, Tijm.
Met een prachtige vacht rijker, ben ik er klaar voor; de workshop schaapscheren. Of in dat geval, de workshop schaapknippen.


Herder Gijsbert laat bij een ouder, rustig schaap zien hoe je begint; bij de kop.
Wanneer je de vacht bij de hals hebt open geknipt tot de buik, leg je het schaap op zijn zij en ga je dan verder met het lijf.


Een been over de kop om hem te fixeren en dan langs het vel, langs de nieuwe zomerwol. Eigenlijk is het nog wat te vroeg in het jaar om te knippen, er is nog maar een klein randje nieuwe wol.


 En dan onder toezicht van de meester, de eerste knipjes in het vacht.
Wow, daar gaat ie dan!


Als alle cursisten hun eerste rand hebben geknipt is het tijd voor lunch; een lamsstoofpotje,
Heerlijk, met aardappelpartjes en meergranenbrood met "streekboter".


En dan is het zover, met cursusmaatje Paco en herder Hilde kies ik een schaap. Ik weet nu dat een herderstaf een haak boven aan heeft, om een schaap mee te vangen. Even de haak om een poot en het schaap is mak. Met zachte hand wordt het schaap op haar zij gewerkt. Aan mij de eer om haar voorpoot onder haar weg te trekken.


Helemaal afstemmen op het warme lijf van het schaap. Langs alle rondingen en uitkijken bij hoekige stukken van de gewrichten.


 De een knipt, terwijl de ander het schaap in bedwang houdt.
Zolang de kudde achter ons rustig blijft lukt dat goed. Toen de kudde begon te blaten en haar lam zich liet horen, moest het schaap met wat kracht tegen de grond gedrukt worden.

Voorzichtig bij de hals, alle dunne huidplooien zonder bloedvergieten knippen.


Paco begint de andere kant van het schaap bij de achterkant, langs alle klitten en poep.


Het gaat goed, maar een paar kleine spatjes bloed.


De vacht ondersteunen zodat ie mooi heel blijft en ondertussen het schaap in bedwang blijven houden.


De tweede zijkant is bijna ook klaar. Zó mooi toen op een gegeven moment met een paar knippen de vacht helemaal los van het schaap kwam.


De staart nog even goed schoon knippen, de poep uit de vacht knippen....


...en daar gaat een fris geknipte 9979696209!

Direct naar de rest van de kudde en het lam.

Alle schapen zijn langs de scheerder of knipper geweest, de hond neemt weer over.


 Een fantastische ervaring! Het schaap maakte uiteindelijk een vreugdesprong en mijn lichaam trilde helemaal. De spieren in mijn armen en benen hadden op scherp gestaan. Helemaal afgestemd geweest op het schaap; naar beneden drukken, met precies genoeg kracht en de enorme grote, scherpe schaar soepel over het lijf laten lopen. De zintuigen scherp, zou het schaap gaan spartelen? Twee uren opperste concentratie, gehuld in schapengeur en de handen vet van de lanoline. Het warme lijf op een paar centimeter afstand en af en toe, wanneer Paco aan het knippen was, stiekem even mijn hoofd op het lijf leggen. Wat een mooie dieren, schapen.
Thuis verplicht de kleren bij de was, het lijf controleren op teken en een verplichte douche tegen eventuele ringworm.
En nog steeds zie ik schaap als ik mijn ogen dicht doe. En nee, ik zie geen schaapjes die ik kan tellen, ik zie de mooie kleurschakeringen in de vacht, die naar voren kwamen tijdens het knippen. Van wolwit, via beige, bruin naar grijs. Harde, stugge stukken, de zachte delen dicht op de huid, net iets anders van kleur en het speciale stuk op de buikzijde.
Een bijzonder dag.