22 september 2013

Na de hele dag gewerkt te hebben, zat ik samen met Holden Caulfield en een Westmalle Tripel op een gezellig terras. Wat heerlijk om nog even van de buitenlucht te kunnen genieten. Door alle gesprekken om me heen, kon ik me niet goed concentreren op de belevenissen van puber Holden en dat had ook wel iets gezelligs. Een stukje lezen, even afgeleid worden door het gesprek naast me. Af en toe even kijken of er bekenden op het terras waren komen zitten, een slokje bier en weer terug in het boek.
Opeens komt er iemand op mij aflopen. Ik ken hem wel, maar we've-never-been-properly-introduced -to-one-another. Het is een man die ik af en toe tegenkom op straat, bij een Stilton-concert of in de supermarkt. We kennen elkaar en ook helemaal niet. Hij komt op mij aflopen en vraagt of ik hij hen kom zitten. Met wie is hij? En vooral wat bijzonder, we kennen elkaar eigenlijk helemaal niet! Wat leuk dat hij zo spontaan contact maakt. Mijn plaats op het terras vindt hij leuker, dus ze komen bij mij. De vrouw stelt zich aan mij voor, hij stelt zich niet voor. Hij moet me verwarren met iemand anders. Hij denkt me te kennen. Ik heb nog nooit met hem gesproken. De vrouw is zijn vrouw, kent mij niet en ik zie aan een kleine verandering in zijn gezicht dat hij begint te twijfelen. Ik zeg iets in de trant van; "Wat leuk, we kennen elkaar eigenlijk helemaal niet. Leuk dat jullie mij uitnodigen". We beginnen op de een of andere manier een gesprek, we tasten af waar we elkaar van kennen.  Zijn gezichtsuitdrukking verandert nog een beetje en na een paar minuten is het duidelijk; hij heeft zich vergist, we hebben nog nooit met elkaar gesproken. We blijken gemeenschappelijke vrienden/ kennissen te hebben, kinderen hebben bij elkaar in de klas gezeten en zijn geïnteresseerd in elkaars verhaal. Een grappige verbazing om de vergissing aan het begin, is de ondertoon van deze ontmoeting. Opeens was het twee uur later en heb ik twee leuke mensen leren kennen.

17 september 2013

16. 39 uur.
Een regenachtige maandagmiddag.
Daar, bij de kassa staat een man in een korenblauwe trainingsjas, met daarop de witte letters USSR. Grijs, krullend haar, coupe Jan Wolkers. Tas schuin over de schouders. Een open blik en contact makend met de caissière en de klant voor hem. Af en toe kijk ik naar hem. Opeens ontmoeten onze ogen elkaar. En dan wordt het anders. Waarom kijkt hij naar mij? Wat wil hij van mij? Ojee, straks wil hij wat van mij! Is dit de man van mijn dromen? Dat zou geweldig zijn!. Hoe sta ik naast hem? Hoe staat hij naast mij? Hoe goed zien we er samen uit? Is dit de man die ik thuis en aan mijn vrienden voorstel? En dit allemaal in een split second! Ik leg mijn gelukkig-alleen-maar-gezonde-boodschappen op de band, Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij nog eens kijkt, spannend! Ik kijk weer naar hem, hij kijkt niet meer. Waarom niet? Kijk naar mij! Vind mij interessant en woest aantrekkelijk, zo in het felle licht bij de kassa!
Vrijdagmiddag, een uur of 1. Een bekende Nederlander richt zich spontaan tot mij. Hij is groter dan ik dacht, zijn manier van praten en oogbewegingen herken ik van televisie. Oh, straks worden we dikke vrienden en trekken we er samen op uit!
Geen broer of broertje, veel nichten en nichtjes. Ik werd verliefd op de neven die ik had. Een jongen of man die wat aardigs tegen me zei en ik  twijfelde al of ik misschien verliefd was. Wat een gedoe. En wat leuk.

14 september 2013

Plastic memories.

 


Multi tasken; tijdens het bakken van een eitje voor het ontbijt de tas vol gespaarde plastic zakken uitzoeken.
Ai, dat zijn er meer dan ik dacht! Het aanrecht ligt vol. ontbijt maken wordt nu lastig, want eenmaal uit de tas gehaald prop ik ze niet meer terug. Eerst dan maar ontbijten en dan uitzoeken.


Ik neem zo min mogelijk plastic tassen aan, met boodschappen doen gebruik ik een Bag-For-Life en als ik dan toch een tas krijg, wordt deze bewaard voor je weet maar nooit.
In een grote tas in de trapkast hangt de tas vol tasjes voor ieder die een tasje nodig heeft. Behalve die paar speciale... liever die niet gebruiken!
Blijkt de tas voor meer dan de helft vol te zitten met speciale tasjes! Een kleine greep;

 Oh, The Battle Wool Shop, met zijn aardige vrouwen en mooi garen!
Een te mooie herinnering, niet gebruiken svp.

De bakker in Glastonbury met de mooiste naam voor een bakkerij:
Burns The Bread.

De plattegrond van Bath, bewaren!
Ligt er nu al wel 16 jaar te wachten op zijn glorie-moment.

Supermarkt tas

Mijn favoriete kookwinkel in Battle, Canterbury, Alfriston en Westerham.
Waar ik mijn mooie Le Creuset pannen heb gekocht.

Museumtasjes

Tasjes met leuke motiefjes en kleurtjes,

 Bookshops!

Superstores!

De leuke cd winkel in Brighton.

Tasjes met leuke kleurtjes uit Istanbul.

 Lang niet gezien, vast een collectors item.


Als ik er zelf niet ben, dan genieten via een plastic tas...

Herinneringen aan Denmark.

Bezoek aan een mooi huis deze zomer.

Na het ontbijt alles uitgezocht, een tas gevuld met tasjes voor de plaatselijke charity shop en de rest is nu ontdaan van zijn heilige status. In dit huishouden is nu elk tasje geschikt om te gebruiken!
(He he, dat werd tijd)

7 september 2013

Een middag jousting op Hever Castle.

 
  
Hever Castle.
Ooit het huis van Anna Bolein, de tweede vrouw van Henry Tudor.
Als liefhebber van Anne Boleyn en Jonathan Rhys Meyer's vertolking van King Henry, bracht ik graag een 2e bezoek aan Hever Castle.
Twee weken geleden was het zeer warm weer en jousting op Hever Castle. Jousting!
Tot die ochtend op de camping wist ik niet dat een ridder steekspel zo heet.
Er was jousting op Hever Castle en wij gingen er heen.... en we waren niet de enige.
Vooruit, verstand op nul en me onderdompelen in engels volkvermaak.
 
 King Henry in hoogst eigen persoon arriveerde op Hever.
Wat een charisma!
 
Het steekspel vindt plaats op het evenementveld, allemaal in optocht achter de koning aan!
De knop omgezet; mee met het volk. 
 
En als we dan toch ons onderdompelen, dan ook helemaal!
Natuurlijk op de foto met de koning en koningin.
 Eerst maakten we een keurige reverence die Henry deed uitroepen "Bring it on then!" en Anne krijste "Oh, don't just flirt with him!"
 
En daar begint het steekspel. De ridders van de koning tegen de Franse uitdagers.
 (for some action click on the link for a YouTube film from 2010, little has changed) 
 
 
 
Na het steekspel een wandeling door de grote tuinen van Hever,
Langs een muur van dahlia's.
 
 
 
Eendjes voeren bij het meer.
Hoe kan het nou zijn dat ik dit niet gezien heb, toen ik ging zitten!
Als je dan toch in de eendenschijt moet gaan zitten, dan meteen ook maar op de goede plek die poep!
En dat tussen al die nette engelse dagjes-mensen.
Lekker!
 
 
Mijn kleren zijn al vies en de beste manier om het water doolhof te ervaren is het gaan ervaren!
Niet aarzelen, doorlopen! En kletsnat was ik. Van zo'n klein straaltje.
Best lekker!

Een middagje engels vermaak op Hever Castle.
Afgesloten met een kop thee en natuurlijk ontbreekt de trouwerij niet.

3 augustus 2013

Jeminee!
Welke hulpbronnen heb ik nodig om te kunnen beslissen of ik beter wel of niet op vakantie kan gaan.
Mijn rug wordt langzaamaan beter. Ik ben zo lief mogelijk voor mijn rug. Ik leef klein en geniet van kleine dingen. Mijn leven is momenteel klein. Goede oefening mindfulness. De afgelopen weken stonden veel in het teken van niet-doen. Een reis naar Denemarken met Juul heb ik niet gemaakt. Niet te lang fietsen, niet te lang wandelen. En kijken naar wat wel kan. Zet ik te hoog in om nu naar England te gaan. Het mooie England waar ik me zo thuis voel en mijn geest kan voeden. Een ontspannen geest is goed voor mijn lichaam, dat dan ook weer lekker kan ontspannen. De weg om er te komen is het hete hangijzer. Lang zitten is niet gunstig. Oefenritje naar Harlingen vanmiddag bracht niet veel duidelijkheid.
Ik wacht op een antwoord van iemand die het kan weten. Die voor mij de beslissing neemt.  En ik kom er langzamerhand achter dat ik diegene zelf ben. Ik ben de enige die voelt wat ik voel. Soms moet je een gok nemen en dingen gewoon doen. Is dit zo'n moment? Moet ik nog even doorgaan met klein leven en ook deze reis afzeggen? Jee, ik weet het niet. Nog niet. En dat mag best.

Cornwall, nearby Trevalgan 2010


 
 


28 juli 2013

Onbekende vrouw.

Een van de plaatsen waar ik mijn sociale contacten spontaan kan onderhouden, is de plaatselijke supermarkt. Een middelgrote zaak, waar beide dochters een aantal jaar hebben gewerkt en ook de kinderen van andere vrienden en vriendinnen werken/ werkten. Ik tref er vrienden, hele vage kennissen, oud-klasgenoten, mensen uit de buurt, collega's, plaatselijke kunstenaars, mijn tandarts.
Af en toe is ook zij daar; de vrouw die er uit ziet als de plaatselijke porno-actrice. Hoog geblondeerd haar en minstens even hoge hakken. Ze is lang en heeft een slank edoch gevuld lichaam. Haar korte rok reikt tot maar net onder haar billen en haar benen zijn mooi en gebruind, ik heb nog niet kunnen bepalen of het blote benen zijn of dat er een bruine panty over heen zit.
Haar voorkant is cliche, maar zie ik zo zelden, dat het excentriek is. Meestal draagt ze knalroze lipstick, aangezette wenkbrauwen, ogen zwaar in de mascara en een kohl-lijntje onder haar ogen. Daaronder een felgekleurd hemdje met een lage hals, rond of V-hals. Niet dat dat uit maakt, want hetgene dat eronder zit doet het felgekleurde hemdje er maar flets bij afsteken. Twee pronte, gebruinde borsten dansen onder dit shirtje. Cup dubbel E of groter.
Vlak daaronder een brede riem waaronder dat miniscule rokje begint.
Het is voor mij net als bij andere mensen die er wat anders uitzien dan de middenmoot, ik kijk graag even wat langer. En bij deze vrouw is het net als bij de gehandicapte passant, "Psst,  niet kijken. Dat hoort niet." Misschien vindt deze vrouw dat wel heel leuk en ik durf niet.
Meestal loopt ze naast een iets kleinere man, hoe die er uit ziet zou ik niet durven zeggen, de dame trekt al mijn aandacht. Eén keer zag ik haar met een oudere vrouw, haar moeder?
Gisteren was ze er weer, in de supermarkt, ze liep van het brood richting de kaas. Ik wierp stiekem een blik op haar, te leuk. Toen werd mijn aandacht getrokken door iets wat ik alleen maar kan omschrijven als rondvliegende, vers ontluikte hormonen. Vlak achter haar stonden 3 jongens van een jaar of 14, 15 stil. Half omgedraaid en wat stil fluisterend. Hun hoofden ook half gekeerd en enigszins voorover gebogen. Een paar sluikse blikken op de vrouw en bij het terugkeren zagen ze mij. De blosjes heb ik er zelf bij gedacht en ik kon het niet laten om ook mijn bewondering even met ze te delen. "Mooi hè!"
Ik ben nieuwsgierig naar deze vrouw. Wie is zij, wat is haar verhaal? Hoe klinkt haar stem? Mijn dochter die achter de kassa heeft gezeten, vindt haar heel aardig. Graag zou ik haar eens aanspreken, even met haar in gesprek gaan. Samen met haar op de foto gaat misschien net iets te ver. Had ik wel een leuke foto bij deze blogpost gehad.

27 juli 2013

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Een enerverend ochtendje.
 
 
De stemming zat er nog in, er is goede hoop.
Ook even goed de fryske wimpel in beeld brengen.
 
 Ja, doen we!
(Kleurt verdacht goed bij de achtergrond van mijn blog...)
 
 
 
And off she goes!
 

 
There she goes, there she goes again!
Bad news, de reparatie kost gauw € 1500,- , dat hebben we er niet voor over.
Op de fiets langs een Renault garage, deze prijsindicatie wordt daar bevestigd.

 
Nog voor het middaguur aan het bier?
In Belgie doen ze niet anders, goed om een vakantiegevoel te krijgen.
 

 
 Het helpt in ieder geval wel om de situatie nuchter te bekijken.
Vakantiestress! En ik moet nog 2 weken werken. Dat voelt straks als een superlange vakantie.
En hoe geweldig is Facebook. Troostende woorden en fantastische aanbiedingen via prive-berichten gekregen. Lieve vrienden, jullie zijn geweldig! En kijk, ik lach al weer!

Tja, hoe kunnen we die 50 euri benzine er uit krijgen, zuigen?

 
 Met de stofzuiger?
Nee, dus. De stofzuiger heet Vampyr, heeft liever bloed.
 
Hoe het verder gaat, weten we nog niet. Voorlopig gaat deze auto niet verder. 
 
 
 
De avond ervoor:

 
Net toen ik me over wilde geven aan een avond op de bank hangen, kwam er een sms van mijn dochter om met zijn allen een proefrit in onze "nieuwe" vakantie-auto te maken. Plannen omgegooid, niets is leuker dan spontaan een andere draai aan een rustige avond te geven. Met Hans van der Iest, Ids van der Iest, Elke van der Iest, Emma van Leggelo en Juul van Leggelo een ritje naar Harlingen en eens ervaren hoe de vakantiewagen rijdt. Dit jaar twee verse chauffeurs mee op vakantie, tijdens de proefrit even wisselen dus. Naar Harlingen en weer terug. We waren nog niet weer terug in Leeuwarden of er brandt een knalrode lamp in het dashbord! Auto de eerste beste straat in gereden, motor uit. Klep omhoog en vervolgens wil de motor ook niet meer starten. Het is na half elf, dan morgen de ANWB maar bellen. Lopend naar Klaas van Leggelo en Paula Pasveer, daar waren we uitgenodigd voor een borrel bij kampvuur. Gezellig, auto-sores even aan de kant en gezellig kletsen totdat we naar huis gaan, o ja, lopen! De stad gonst, volle terrassen, een mooie zomeravond. Via het station lopen we naar huis Vanuit de wijk erachter klinkt gebonk, zo laat nog? Het gebonk stopt af en toe en zwelt dan weer aan. Zie ik daar nu een man in een donkere trein staan? Met dat witte shirt aan lijkt het een spookverschijning. Ja, het is een man. We kijken van een afstand naar hem, hij bonkt niet meer en trekt geen andere aandacht. We lopen verder en dan is daar het bonken weer. Terug. En richting trein. Voorzichtig, je weet maar nooit wat er aan de hand is. In de trein staat een man in een wit 't-shirt, rugzak op en hij beduidt dat hij de deuren niet open kan krijgen. Ook vanaf de buitenkant willen ze niet open. Hij heeft geen bereik meer op zijn telefoon. Ik overleg met hem of ik de politie zal bellen. Terwijl ik dat doe, ziet Hans opeens een man van de NS; deze probeert met een speciale knop de deuren open te maken. Dit lukt eerst niet, hij moet even weg, wat regelen. Met de meldkamer aan de lijn spreken we af dat ik terug bel als het niet gaat lukken. (wat blijven die mensen toch heerlijk kalm!) Tijdens het wachten totdat de man van de NS terug komt, praat ik met de man in de trein. Hij was in slaap gevallen en nu net wakker geworden, Kan het niet laten, vraag hem of hij op FaceBook wil...aangezien ik geen camera bij me heb en geen smartphone heb, loopt hij geen gevaar hierop! Jammer, een bijzonder gezicht, deze opgesloten man in de trein op perron 5B. De NS man komt terug en ja, de deuren kunnen open! De man stapt opgelucht uit de trein, omhelst en bedankt ons allemaal en dan nog een keer.
Een bijzondere zomerse vrijdagavond. Benieuwd wat morgen gaat brengen, beginnen met het bellen van de ANWB. In ieder geval fijn voor die man in de trein dat wij niet met de auto naar huis konden.

14 juli 2013

Zaterdagmiddag.

Op vakantie gebeurt het regelmatig; opeens is daar een rommelwinkeltje of een bootsale in een weiland. En tussen vaak veel echte rommel vind ik soms een mooi bordje of schoteltje of iets ander waardoor mijn hart een sprongetje maakt. Zo'n opgedoken schat maakt mijn vakantiegevoel compleet.  
 
Gistermiddag tijdens een fietstocht vanuit de stad richting het noorden, was er opeens een huis met koopwaar bij de deur. Even afstappen en kijken of er wat moois tussen zit. De prijzen stonden aangegeven en het geld kon in de brievenbus van de blauwe deur. Dat vind ik altijd mooi, het spul bij de weg en vertrouwen dat het goed komt met het geld.
 

Het serviesgoed was armoe-troef, de boeken waren van hogere kwaliteit. Rosenboom, Mulisch, van Dis en een Jan Wolkers die ik nog niet heb gelezen. De Doodshoofdvlinder, voor een euro. Zwaar beschadigd kaft, dus heel goed voor de VakantieBoekenStapel.
De eigenaresse kwam er bij en we hebben een leuk gesprek gevoerd over haar verkoop en boeken. Ze vertelde dat zij op vakantie haar boeken kapot scheurt, zodat er steeds minder over blijft om mee te nemen.... Mijn voorkeur gaat er naar uit om een boek achter te laten in de "campingbibliotheek" die ik steeds vaker tegen kom. Je leent er tijdens je verblijf een boek. Of je ruilt je eigen gelezen boek voor een ander, of je zet je eigen boek er tussen. Zo al een paar mooie boeken gelezen en gedoneerd. Deze Wolkers is bijna te aftands om in zo'n boekenkast te zetten.
Met een goed humeur verder, richting dorpstuin. Daarvan stond ook een kraampje met waar langs de weg; nieuwe aardappelen, lente-ui, boontjes en bij de tuin zelf was nog meer te koop. Ik heb al vaak over de Doarpstun gehoord, een vriendin heeft er lang gewerkt, al eens langs gereden maar ben er nog nooit geweest. Dit was een goede gelegenheid om eens aan te wippen. Fiets op slot, hek door en meteen kwam de goede sfeer me tegemoet. Een volkstuin maakt veel goede herinneringen wakker. Vroeger op de tuin bij mijn oma en in de kas, samen met mijn vader een rondje over zijn tuin. Op deze tuin kwamen meteen de rust, liefde voor de natuur en een blijheid me tegemoet.


Allereerst een rondje door de kas. Een indrukwekkend grote kas.
Gemaakt met een degelijke constructie.


Binnen was het warm en groeide een oude druif en talloze tomaten. Het rook er naar de specifieke geur van in-een-kas. Broeierig en een beetje mossig muf.
 

 Op de akkers was al mooie groente te zien, kool, boontjes, bietjes, en sla, veel sla.


 De bloeiende rijen boontjes afgewisseld met soorten sla.


Een overzicht over al dit moois.
 


Overal bordjes met informatie, naar de beste kool en sla en de wc.
Dat hokje daarachter kijkt uit over een grasveld vol fruitbomen. Een uitstekende plek voor een septemberconcert van een leuke band...met thee en lekkere baksels van homegrown food.

 
Het nieuwe gebouw voor de winkel.
 


In de nieuwe winkel koop ik verse krieltjes, een boeketje bloemen.
 

Voor de sla moet ik weer de tuin in.
Op zoek naar Theo. Hij laat me een aantal frisse kroppen zien.
Het wordt de groen met bruine rand botersla.


Bepakt en bezakt weer verder.
Een rijk gevoel. Zo dicht bij huis, even kunnen sneupen in rommel en een prachtige volkstuin bezocht. Vanavond super vers eten.


Vlak voor het eind van het dorp is een kerkhof, waarop geen steen te bekennen is.


Amai, een lekke band in the middle of nowhere.
 Is het mede hierdoor dat deze fietstocht een compleet vakantiegevoel heeft?
Het was even zoeken naar het weggesprongen ventiel en toen konden we verder.


Nog steeds gefascineerd door met-groente-uitpuilende fietstassen!


 Deze eend met bruin met grijs verendek bleef een tijdje in de buurt rondzwemmen, waarschijnlijk wachtend op wat eetbaars. Prachtig zijn de grijze veertjes met een klein bruin randje. En hoe mooi past het water bij deze outfit. (Ja hoor, het is Amsterdam FashionWeek  )


Halverwege de fietstocht is een restaurantje aan het water, daar een goede mosterdsoep gegeten.
De weg gaat verder aan de overkant van het water. Een pontje brengt je daar, een van de hoogtepunten van deze fietstocht.

 
De veerman heeft alles onder controle.
Int het veergeld, een vooroorlogse 80 cent en steekt van wal. 
 


Overtocht is een groot woord. Het is meer een grote zwaai in het water, daar is de overkant al.
Dat mag de pret niet drukken. Los van vaste wal, de pont schommelt, here we go...and are!
 


 Een laatste doorkijkje voor de stad het uitzicht weer over neemt.


 
Nog even wat zomerfruit gekocht bij de groenteboer.
Vakantiegevoel op een gewone zaterdagmiddag.
En de sla? Om lyrisch van te worden. Zo mals, zacht en smaakvol!
Vanavond genieten van de andere helft.