Focus!

Focus.
Face your fears.
Tijd voor daadkrachtig handelen, op naar de opticien!
Zenuwachtiger dan voor een tandartsbezoek fiets ik naar de opticien. Mijn zicht is de afgelopen periode slechter geworden. Ieder jaar in april, wanneer het licht feller wordt, merk ik dat mijn ogen weer achteruit zijn gegaan. Ook dit jaar. Lezen kost wat meer inspanning en om me heen zie ik alles niet meer even scherp. Mijn ogen maken hun eigen wereldbeeld. (Je zou je kunnen afvragen of dit bij iedereen het geval is. Krijgen wij via onze ogen allemaal dezelfde informatie binnen of zijn de oogballen een stelletje brutale rakkers die zelf de fysieke werkelijkheid al even filteren? We denken dat we allemaal dezelfde beelden binnen krijgen en deze interpreteren op onze eigen manier,  maar daar waar de beelden ons lichaam binnen komen zou er al wel eens een persoonlijke vervorming kunnen plaatsvinden!)
Onderweg kom ik een vrouw in een scootmobiel tegen. "Dat is erger". Ik zie mensen op de fiets vriendelijk groeten. "Ha, dat kan ik nog gewoon zien!". In het kleine straatje waar ik moet zijn, zie ik in eerste instantie de winkel niet. Even flitst het door me heen: "Uitstel van executie, yeah!" en meteen daarna zie ik de zaak en ben weer gemotiveerd om naar binnen te gaan.
Moderne zaak, overal brillen langs de muren, tafels met rondom kleurige leren stoelen.en er hangt een aangename geur. Een jonge vrouw met een vriendelijk gezicht komt naar mij toe lopen. Ik doe mijn zegje en ik kan plaats nemen in een speciale ruimte en vrijwel meteen komt er een andere vriendelijk uitziende vrouw naar mij toe. In een oogopslag zie ik dat ze geen oogmake-up draagt, dit gecombineerd met prachtige schoenen. Kun je dit in 1 oogopslag zien? Ja, wel met een "Rondje Manhattan".
Na een paar woorden van haar kant voel ik me meer op mijn gemak. We hebben een goed gesprek over mijn ogen, nu en de afgelopen jaren. Dan komt het medische meetwerk. Voor ik naar deze zaak ging had ik thuis nog even goed naar mijn ogen gekeken; eyeliner en mascara op hun plaats? Nu bij de opticien komt het echte kijken naar mijn ogen. Kin in het bakje en felle lamp in mijn ogen. Hier gaat het pas om bij ogen, Ik kan uren in de spiegel naar mijn ogen hebben gekeken, maar dit is het echte werk. Kundige ogen kijken met apparatuur in mijn ogen en zien wat ik niet zie. Zien datgene wat maakt dat ik de wereld zie op mijn manier. Met de modernste techniek wordt mijn hoornvlies in beeld gebracht. Prachtige kleuren geven de bolling van mijn oog weer. Zoiets als een aura foto, kleurrijk. Van licht geel en groen naar fuchsia, rood en paars, donker paars...Met een tweede opticien wordt overleg gevoerd en vervolgens wordt mij gevraagd of ik wat wil testen; lenzen in mijn ogen wil en dan weer verder meten.
Ja zeker, ik ben gemotiveerd om een betere blik op de wereld te kunnen krijgen, bring them on! Naar beneden kijken, ooglid wordt omhoog getild, naar voren kijken en hop, daar zit de lens. En meteen met de tranen is daar het gevoel van tig jaar geleden weer; de dikke zandkorrel met de scherpe randen zit weer in mijn ogen. Mijn ogen gaan op stand Dik-Van-Het-Janken.
En dan begint het glaasje wisselen spel. Is 1 beter, of 2? Is dit beter of toch deze? Mag ik de vorige nog even zien? En in gedachten hoor ik mijn moeder weer zeggen "Als je het niet zeker weet, vraag je gewoon of je het nog een keer mag zien". Grappig, Die zat keurig te wachten op het moment dat ie weer uit het laatje mocht. Ik voel het compliment van mijn moeder; "Dat heb je goed gedaan" en ik vraag of ik de vorige nog een keer mag zien. De glaasjes wisselen af en aan, mijn ogen knipperen steeds vaker en even raak ik helemaal de weg kwijt. En wat was het fijn dat de vriendelijke vrouw bevestigde dat dit nog niet zo makkelijk is. Met hoe ik de wereld zie wisselt dit nog al, dat wat scherp lijkt, kan dat een volgend moment niet meer zijn. Ai, deze uitspraak graag niet voor een ander deel van mij, mijn leven!
Dik vijf kwartier is er aandacht voor mij en mijn ogen. Serieus werk en wat zo mooi is, hier weet men ongeveer hoe ik mijn omgeving letterlijk zie. Niet altijd even scherp en met strepen en lichtbundels. Ik voel me gezien en gesterkt. En dat voelt goed.
Met een duidelijk beeld van hoe het er voor staat en wat er gaat gebeuren, stap ik de zaak uit. Ik voel me wat wiebelig; de enorme zenuwen die ik had, kunnen plaats maken voor een redelijk geluksgevoel. Het voelt nog wat onwerkelijk; opgelucht over iets waar ik zo tegen op heb gezien. Goed, mijn ogen zullen altijd hard moeten werken, ik weet nu hoe de zaken er voor staan en deze duidelijkheid geeft rust.
En met af en toe een waasje in mijn gezichtsveld blijft er ook nog iets over om zelf in te vullen. Dan geef ik graag zelf nog een extra kleurtje aan mijn leven.