Post!

Een enorme postzegel, onmiskenbaar; post from the UK!

Van Bombella Knits, het pakketje Leighton House Handwarmers.

Mooi verzorgd.

Prachtig garen.

Duidelijk patroon.

Love them! 

Nu al.

Kilometers maken.

Nu ik de foto zie, voel ik het weer. Een bepaald gevoel in mijn buik,mijn wangen worden wat warm en mijn handen trillen een heel klein beetje. Onderweg naar de Kiss&Ride voor de 1Direction-gangers draait de kilometerteller van SAAB met zekere tred naar de 470.000. De volgende 10.000 km en meer liggen onbetreden voor me. Het gevoel van vol-verwachting linkt aan het gevoel dat ik de afgelopen dagen met me mee draag, na een prachtig 2e blok van Systemisch Werken Vervolg en een bomvolle selectiedag in de sollicitatieprocedure naar een andere functie. Nieuwe kilometers gaan maken, naar een nog onbekende bestemming. Aangekomen bij mijn bestemming voor deze avond, komt van ver het gegons van juichende mensen mij al tegemoet,. Voor het gemak ga ik er maar vanuit dat dit voor mij is bedoeld als bevestiging dat ik op de goede weg ben!

Shetland Dahlia

Op de Schaapscheerdersdag in Oldeberkoop heb ik bij Jacqueline een vachtje gekocht van een Shetland rammetje. Een prachtig vachtje,met hele mooie kleine strengetjes krullen. En zo zacht. Het rammetje heet Dahlia, wat leuk! Ooit noemde ik een konijn Dahlia; ik voel liefde ontstaan!
Pinksterzondag, naar de Veenhoop, vilten met vriendin.
Het is warm, bewolkt met wat regendrupjes. Maar onder de bomen is het droog en tijdens de koffie stopt het met druppen. En het is bijna windstil, lekker buiten werken!

Op de tafel mijn vachtje Dahlia uitgepakt. Gelukkig is ie wat kleiner dan de Schoonebeker van drie weken geleden...!

Zulke zachte wol!

Op de foto ligt ie met de knipkant naar boven. 

Aan de onderkant zijn de mooie krulletjes nog een beetje zichtbaar.

Mijn wolvlies is op, dus het wordt plukjes leggen. Merinowol, schijnt bijna net zo snel te "pakken" met vilten als Shetland. 

Plukje voor plukje. Laag 1 en dan laag 2 haaks er boven op.

Warm water met een scheut zeep, een zeepklopper en natmaken maar.

Het vachtje  is  klein, we kunnen zelfs samen op een tafel werken.

Hij is bijna nat genoeg en dan wrijven, wrijven, wrijven.

Pauze met home-made nasi en salade.

Spannend, zit de vacht genoeg vast? En daarna, zijn de krulletjes niet helemaal vast gevilt?

Inmiddels is de zon volop doorgebroken, het is warm!

Met de waterslang de zeep en poep uitspoelen. Lekker!

De onderkant zit vast en de krulletjes zijn los!

Wat een fijn vachtje! Shetland Dahlia!

Schaapscheerdersdag Oldeberkoop 2014

Mijn favoriete kudde Schoonebekers.

Ha, ken je me nog? 

De kaardmachine

Picknick in de berm.

De geschoren dames.

KNAUSGARD

Karl Ove Knausgard heeft me hetgeen laten zien, dat er gebeurde in het hoofd van mijn leeftijdsgenoten toen ik zo druk bezig was puber te zijn, dat ik alleen maar oog had voor mijn eigen gedachten en gevoelens.
Ongeveer van dezelfde leeftijd, luisterend naar dezelfde muziek voel ik tijdens het lezen van zijn boeken een connectie. Kilometers van elkaar verwijderd, in een zelfde tijdgeest.
Gedetailleerd beschrijft hij zijn gedachten en handelingen, onzekerheden en ervaringen. Oordeelloos beschreven. Bladzijden lang.
In mijn plaatselijke boekenwinkel staat een reclamebord/pop van Knausgard. Net iets kleiner dan levensecht en mooi. Ik schrok even toen ik hem voor het eerst zag, daar, Karl Ove. Mooi en onwerkelijk. Binnen handbereik. Natuurlijk niet, helemaal niet. Hij heeft zijn eigen leven daar in het hoge Noorwegen en deze kartonnen afbeelding staat daar zeer ver van af. Een foto, een momentopname, ongetwijfeld zovele maanden geleden al gemaakt. Op karton gedrukt, uitgesneden, te samen met vele tientallen van dergelijke borden, in een vrachtwagen gekwakt, her en der bij boekenwinkels bezorgd en misschien met een beetje respect uitgeklapt en in een mooi hoekje gezet. En ik schrok er een beetje van, opeens oog in oog met Knausgard. Meteen beseffend dat oog in oog natuurlijk verre van de realiteit was. Ik voelde me wat gegeneerd. Dit reclamebord brengt me van mijn stuk. Deze man waarmee ik het afgelopen jaar vele uren van mijn tijd heb doorgebracht, lijkt daar opeens te staan. Zijn uitgebreide beschrijvingen en het delen van onder andere zijn prille ervaringen met de liefde en sex heb ik mogen lezen en hebben indruk gemaakt. Het onverwachte zien van de schrijver brengt me even in verlegenheid. In verwarring. Hoe stel ik me op tegenover deze man en meteen het besef dat dit een reclamebord is. Het bord is mooi. Ik wil op een stoel tegenover het reclamebord zitten en kijken naar deze man. Urenlang kijken naar de buitenkant van de man die mij dagenlang deelgenoot heeft gemaakt van zijn innerlijke wereld. Hij heeft mijn pubertijd verbreed, mijn wereld in een ander perspectief gezet. Ik zou hem dat persoonlijk willen zeggen en zolang dat niet kan wil ik kijken naar dit bord. Hier in de winkel. Wanneer ik het mee naar huis zou nemen, zou de magie weg zijn. Een selfie met het bord zou mijn dierbare gevoel belachelijk maken. Het bord staat daar goed. Nu mijn plek ten opzichte van dat bord nog gaan bepalen. Ik wandel straks weer even binnen.

Het wordt mij zwaar te moede, wat een heerlijke zin.
Melancholieke dramatiek. Zwaarte tot op het bot.
Een in zwachtels gewikkelde steen die op je maag ligt. Zoet, zwaar en uitzichtloos.
Boeken, ik houd van ze. En dichterbij lezen, vasthouden, ruiken, het er over hebben, in boekenwinkels en de bibliotheek rondlopen kom ik niet. Hoe kom je tot de kern? De kern van de boekenliefde? Een onbekend gevoel. Het lijkt op liefdesverdriet, maar dan anders. Ik zou in mijn nieuwe boek willen kruipen, deel uitmaken van de letters om me heen. Als Alice in Wonderland door de bladzijden rond dolen en deel zijn van het brein van de schrijver. Ik wil er in knijpen, geknepen worden, zoenen en omarmd worden.
En wat een dramatische bagger is dit.
Een knoop in mijn maag. Elke keer wanneer ik opzij kijk naar het boek dat ik net uit heb en het volgende waarin ik al een paar bladzijden heb gelezen, komt er een klein stompje in mijn maag. Hoog, weinig tastbaar en toch duidelijk aanwezig. Een stompje en een zucht. Een zucht van verlangen en een schrijver of dichter ga ik nooit worden.
Een meisje dat vroeger bibliothecaresse wilde worden schreeuwt om aandacht. Wil gevoed worden. Hoe voed ik dit kind. Werken in een boekwinkel? Uit eten met een boekverkoper, seks met een schrijver, seks met het boek zelf? Vrees toch dat dat me niet gaat brengen wat ik nodig heb. Ik neem dit verlangen mee en laat me verrassen door wat er gaat komen.
En wat ga ik met deze literaire diarree doen, deleten of opslaan?

En deze fake boekenkast is vast ook niet de oplossing.

Een auto-dagje.

Tweede kerstdag, tijdens de autorit met beide dochters, richting oma, verloor mijn SAAB de rechterzijspiegel.
Emma reed, ik zat op de bijrijdersstoel en vanuit mijn ooghoek zag ik iets vallen. Door mijn hoofd ging: "Shit!" wat al gauw werd vervangen door "Oke, achterom kijken hoeft dit jaar niet. Geen eindejaarsmemoires, geen wat-is-er-gebeurd-en-wat-wil-ik-in-het-nieuwe-jaar-gaan-doen. Mijn auto geeft me een duidelijk teken; je bent op de goede weg, niet nodig om nu achterom te kijken. De blik vooruit!"
Tijdens die rit en de dagen erna, bleek dat zo'n spiegel toch handig is. Een steuntje om te kijken hoever je de auto die je aan het inhalen bent, al voorbij bent en met inparkeren handig om die kant van de auto te kunnen zien. Bovendien is zo'n donkere vlek aan het rechterportier niet mooi om te zien. Enigszins groen uitgeslagen bak met een afdruk van de lijm nog vaag zichtbaar.
Eerst op internet gekeken naar een zijspiegel. Er blijken sites te zijn waar je je kenteken in kunt typen en dan wordt er informatie gegeven over prijs en kosten voor het opsturen van het benodigde onderdeel. Super handig. .
Echter niet voor mijn kenteken....dat is al vaker gebeurd. Wanneer er mij een aanbod kan worden gedaan over inruilwaarde, verzekeringspremie en nu dus kosten voor een zijspiegel, kan het mij aangebodene niet worden waar gemaakt. Niet handig.
In de provincie Groningen zit een SAABdealer/sloperij. Deze mensen heb ik gemaild en krijg bijna meteen antwoord. Lekker zakelijk; Hallo, welk bouwjaar heeft uw Saab 99 en op het vervolgmailtje krijg ik binnen een uur antwoord; prijs en wanneer hij voor me klaar ligt. Heerlijk. Op naar Groningen.

Grijs weer, de ruitenwissers aan.
Op de snelweg zie ik opvallend veel Volvo's, rijden er altijd zoveel Volvo's op de weg en zie ik ze nu allemaal? Of  proberen ze vandaag mijn aandacht te trekken, dat dat toch ook een mooi merk is?
Via Euvelgunne langs de zeer scherpe bocht, op naar Ten Boer. Langs het Eemskanaal, voorbij Blokum. En dan ben ik echt in Oost Groningen. Het land van Bepol en Niesten. Ik ben middenin het verhaal van Thomas Rosenboom terecht gekomen. Te midden van het grijsgroene, vlakke landschap, overkoepeld door een grijze lucht waar druilregen uit valt en de geur van de slijkerige bodem me nog net niet door de autoramen tegemoet komt, zie ik de bovenkant van een schip. Een schip midden in dit landschap. Rechts staat een enorme herenboerderij om de wereld van Bepol compleet te maken. Slechts tachtig kilometer van huis en de wereld is anders. Het voelt unheimisch. Hoewel het behaaglijk in de auto is, de kachel aan is en ik een lekker wollen vest draag, voel ik me bij voorbaat plakkerig van koud zweet en geen mogelijkheid om me te douchen. Ik klamp me vast aan de verhalen van Thomas Rosenboom om de charme van dit landschap te kunnen zien.
Na een kwartiertje in deze sfeer te hebben gereden, is daar het dorp van bestemming, Overschild. Ik rijd bijna de SAAB garage voorbij. Een woonhuis met oprit en daarachter een garage. Een SAABlogo aan de muur geeft aan dat ik toch goed zit. Een vrouw ontvangt me en zij roept iemand, of die iets weet van een zijspiegel. Niets bekend, de mailwisseling heb ik met vader gehad en hij is er niet. Geen probleem. Ik kan mee naar de overkant om een spiegel op te halen. Het magazijn, oftewel de stal, is te mooi om waar te zijn! Overal SAAB-onderdelen. Deuren in de rij, motorkappen in een rij, motoronderdelen en spiegels. Alles keurig geordend op onderdeel en type. Alles is er gewoon. Onvoorstelbaar. Zo mooi. Ik word helemaal blij en gelukkig. De zoon, met aardige ogen, vertelt dat voor mijn auto alle onderdelen er zijn. Alles is er! Voor nieuwere types auto's hebben ze nog niet alles, maar voor de mijne wel. En dat stemt mij zo blij. Heel diep van binnen gebeurt er iets. Mijn auto, mijn fijne bak, waar mensen soms wat schamper over doen, mijn SAAB wordt hier op waarde geschat! Mijn liefde voor mijn auto wordt hier gedeeld door een man die er verstand van heeft. Deze man houdt van SAAB, ook die van mij. Deze man heeft dezelfde gevoelens met betrekking tot de nieuwe beslissingen van de overheid over de motorrijtuigenbelasting voor oude auto's. Voor hem zijn de gevolgen nog groter dan voor mij, zijn zaak ervaart meteen de gevolgen.
Daar in het oostelijke Groningen voel ik me gezien, ik voel me gehoord. Mijn liefde voor iets dat mij heel dierbaar is, wordt hier gedeeld en dat is bijzonder.

Mijn 28 jaar oude auto is hier nog redelijk jong. Er staan auto's uit begin jaren 70, deze zijn zelfs de afgelopen maanden het meest verkocht.
Achter het magazijn is het SAAB-museum gevestigd. Helaas niet open, maar wat daar buiten staat is mooi!

 

Alsof je in Zweden zelf bent. Een SAAB96 voor een rood geschilderde schuur.

Ooit rijd ik een dagje in zo eentje, bleu, groen of rood, maakt niet uit.

Aan een kant zo zonde, maar al dat roest heeft toch ook iets heel moois. Lagen roest over elkaar, als laagjes bladerdeeg.

 Een fantastische grill!

Even een andere zijspiegel voor mijn auto ophalen, werd een intense belevenis.
Een parel van een plek daar in het oostelijk' Groningen.