Op de fiets, fotocamera mee, richting het mooie oude stuk stad waar het Provinciehuis staat. Hoe dichterbij ik kom, hoe opgetogener ik word. Waar zal ik langs fietsen, er zijn straten afgezet, wat is slim? Het gonst in de stad. Werkmannen roepen naar elkaar "Must niet naar Maxima?", mensen kijken omhoog naar de rond vliegende helikopter. De straten lijken een stukje leger dan anders. Ik krijg een beetje haast. En dan is er opeens de markt op mijn route. Afstappen en lopen? Nee, een korte afslag maken en wat is nu leuker dan deze route: op weg naar het koninklijk paar, eerst door de plaatselijke hoerenbuurt fietsen. Waar het nog rustig is, beter gezegd, waar nog niets te beleven is. Een bocht om en daar staan de mensen al. Politie op de been, dranghekken zijn verplaatst. Zwaailichten gaan aan en dan scheurt er een ambulance weg. Hier moet het zijn, hier is wat te doen. Spektakel!
Er is nog een boom vrij waar ik mijn fiets kan stallen en er is nog ruimte aan de kant van de weg. Volgens mij is dit een stuk waar Willem Alexander en Maxima niet langs komen. Even doorlopen naar waar het drukker is. Opeens wordt er gejoeld en met vlaggetjes gewapperd; ze zijn er! En ik kan daar helemaal niets van zien. Terug naar de fiets, ik besluit om ergens anders te gaan staan en wel op de hoek van de Koningsstraat, bij de mooie Jugenstill-achtige etalage waar ik ooit eens mijn afstudeerwerk had willen exposeren. Nooit geweten dat deze straat de Koningsstraat heet, Leerzaam, koninklijk bezoek. Een flink aantal meter voor mijn nieuwe bestemming staan er ME-bussen dwars op straat. De eerste kan ik passeren, bij de tweede wordt mij medegedeeld dat de fiets niet mee mag, die kan ik hier neerzetten. Prima. Achter mij is een vrouw die hetzelfde wordt verteld en samen zetten wij onze fiets neer. Deze mevrouw grapt "Zo vlak bij politie durf ik mijn fiets wel neer te zetten." We raken gezellig in gesprek en vrolijk keuvelend lopen we richting de hoek van de Koningsstraat. En ook daar is nog plaats langs de hekken. We blijven wat praten,, het gesprek heeft een goede energie. Zij moest in haar pubertijd, net als ik, ook niets weten van het koninklijk huis en nu staan we dan daar, wachten tot de nieuwe koning en koningin langs komen rijden. Ik heb mijn camera klaar gezet om af te drukken en deze mevrouw heeft spijt dat ze haar camera niet heeft meegenomen. Ik stel voor dat zij haar emailadres aan mij geeft, mocht ik een mooie foto hebben gemaakt, dan kan ik haar die toesturen. We spreken af dat we ook gaan zwaaien. Ja, we gaan er helemaal induiken. Ik vind het zo gezellig, met totaal onbekende mensen opeens een superleuk gesprek hebben. Pareltjes van mijn dag.
Het is nog niet heel erg druk langs de afgezette weg. Ik besluit iets verderop te gaan staan, dan heb ik een beter zicht op de straat van waaruit zij komen. Moet dan wel weg bij mijn gezelschap, het is niet anders. Neem vlug afscheid en ga.
Mijn gezellige nieuwe kennis ziet mij op deze goede plek staan en komt ook hier staan. Ja, dit is zeker een goede plek. Samen signaleren we alles wat er gebeurt; beveiliging in pak, met daaronder een borstkas van jewelste, inspecteert de daken en hun serieuze blik doet ons vermoeden dat ze er nu gauw aankomen.
Prachtig, vanuit het nevelige zonlicht komen de Friese paarden uit de Koningsstraat.
Daarachter een open koetsje met de koning en koningin.
Koning Willem Alexander en koningin Maxima. Als ik het nog een paar keer zeg en schrijf, is het voor mij ook bijna werkelijkheid geworden.
Het is niet druk langs de route en opeens besluit ik om mee te lopen en nog een paar keer goed te kunnen kijken. Nou ja, tot een groupie verworden? Nee, nog geen oranje en geen vlaggetje. Er rest mij slechts stijlvol te lachen.
Hier wordt gezongen, gepresenteerd en door de toeschouwers gewacht. Dat duurt niet lang want het hele bezoek duurt maar een dik half uur.
Weer terug naar de fiets en waar is mijn fietssleutel? Heb ik de fiets in mijn enthousiasme, vergeten op slot te zetten. De fietssleutel is nergens te bekennen.
In de verte zie ik mijn fiets staan, gelukkig. Eens kijken of de sleutel er nog in zit, of misschien in mijn fietstas gevallen toen ik mijn camera pakte. Ik kan nog niet in mijn fietstas kijken of er komt een agent naast me staan en ik denk meteen, "Hij weet meer".
"Zoekt u iets?" en haalt mijn fietssleutel uit de zak van zijn uniform. Jazeker zocht ik die! De agent had gezien dat het sleuteltje nog in mijn fiets zat en had deze er uit gehaald en in bewaring genomen. Nice, mijn fietssleutel heeft de binnenkant van een zak van een politie-uniform gezien! Hij vertelde dat hij kort hiervoor mijn gezellige "buurvrouw" al had gevraagd of het haar sleutel was en vroeg me nadrukkelijk om wel even de foto's naar haar emailadres te sturen. Leuk! Oom agent heeft op mijn fiets gepast.
Een koning, een koningin en een veldwachter die de burger en zijn spullen beschermt!
Vervolgens vertelt de agent dat een paar minuten geleden Gerard Joling hier ook nog was. "Het was hilarisch, hij is immers homo en hier was een blik ME-ers, en agenten in uniform...."
Dan wordt zijn aandacht getrokken door mensen die de hekken verschuiven en moet hij weer belangrijkere zaken doen.
Volgens de link hieronder, heeft Maxima een ouwetje uit de kast getrokken, een goudkleurig pakje van het huis Natan. Ah, vandaar, ik vond het tulprokje ook niet helemaal van deze tijd, maar eigenlijk is deze hele gebeurtenis dat ook niet. Pracht en praal, alles opgepoetst, volwassenen met vlaggetjes, hoeden, een koetsje en wat al niet meer. A phoney world? In ieder geval een totaal andere wereld, waarvan ik het fijn vind om af en toe ongegeneerd naar te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten