Een stukje breder.

Gesprekken met mensen die ik al een tijd niet meer heb gesproken. Eigenlijk maken deze mensen geen deel meer uit van mijn leven. Door bijvoorbeeld een verhuizing, doordat paden uit elkaar zijn gegaan.  De afgelopen paar weken ben ik een aantal van deze mensen weer tegen gekomen. In die gesprekken komen mensen en zaken naar voren waarover ik al jaren niet meer heb gehoord. Over mensen die ik niet ken. Over gebeurtenissen waar ik niet bij ben geweest. Die geen deel van mijn leven uit maken.
Van de verhalen die jaren geleden regelmatig aan mij zijn verteld, heb ik een beeld gecreëerd. Van de gebeurtenissen heb ik een voorstelling in mijn hoofd gemaakt. Eerlijkheidshalve vond ik destijds niet alle verhalen even interessant. Soms was het sociaal wenselijk luisteren naar de uitlatingen van de gesprekspartner. In mijn hoofd zocht ik dan naar de mogelijkheid om een draai aan het gesprek te geven, zodat het ook voor mij weer een leuk gesprek zou kunnen worden. Is dit wel helemaal waar, misschien hoopte ik soms wel op een einde aan het gesprek.
Nu ik een aantal mensen van eerder uit mijn leven weer ben tegen gekomen, heb ik ook hun verhalen weer gehoord. Met deze verhalen kwamen de namen en gebeurtenissen van weleer weer mee. De namen van die mensen komen me bekend voor. Ik heb vaker over deze mensen gehoord en ik besef dat ik ze een beetje ben gaan kennen. De namen zijn bekenden geworden, Alsof het karakters uit een boek zijn. De gebeurtenissen zijn al vaker langs gekomen. Het is alsof ik door een fotoboek blader.
De verhalen over die voor mij onbekende mensen en gebeurtenissen hebben zich ergens in mijn geheugen opgeslagen en komen nu weer naar voren. Ze zijn gekoppeld aan perioden in mijn leven, soms aan een bepaalde leeftijd. Ik merk opeens dat deze indirecte bekenden en verhalen op een bepaalde manier onderdeel van mijn leven zijn geworden. Deel van mijn herinnering zijn. Niet omdat ik ze zelf heb mee gemaakt. Omdat degenen die ze hebben verteld, een tijd deel van mijn leven hebben uitgemaakt en hun verhalen met mij hebben gedeeld.
Het voelt een beetje als een nieuw bewustzijn. Mijn leven lijkt een stukje breder met dit nieuwe besef.
En als ik heel "plat" kijk, dan is er toch ook niet veel verschil met alle stof die ik op school heb geleerd. De geschiedenisverhalen waarvan ik de personen ook niet ken. Deze zijn verteld of heb ik gelezen en ken ik nu. Mijn verraste gevoel is denk ik ontstaan, doordat ik dacht dat deze mensen geen onderdeel van mijn leven meer waren. Alle interne sensaties die ik door hun verhalen heb ervaren, hebben me doen beseffen dat zij een bepaalde invloed op mij hebben gehad. En daardoor wel degelijk onderdeel van mijn leven zijn.