Genante Verhalen I

Februari 1979. Kou, veel sneeuw en de begrafenis van mijn opoe. Mijn eerste begrafenis. Allereerst de plechtigheid in de plaatselijke aula. Daarna met de bus naar het kerkhof in een dorpje, zo'n 10 kilometer verderop. Met de hele familie in de bus, achter de rouwauto. Een bijzonder gezicht moet dat zijn geweest; een rouwauto gevolgd door een touringcar. Een bus vol familieleden: vader, moeder, zus, ooms, tantes, neven en nichten en mensen die ik niet kende. Lars von Trier zou er wel raad mee weten.
De bus stopte voor de kerk. Voor we konden uitstappen moesten de bloemendragers geregeld worden. Alle kleinkinderen die vernoemd waren naar de overledene, mochten bloemen tillen en op de kist bij het graf leggen. Aangemoedigd door mijn nichten - die de leeftijd van tantes hadden- kreeg ook ik een bloemstuk in mijn handen. Mijn naam is een vrije vertaling van mijn opoe's naam en ik voelde me niet op mijn gemak nu ik hier bij deze groep uitverkorenen liep. Vlak achter de kist het kerkhof op. Ik heb geen idee wat voor bloemen ik vast hield en naast welke nicht ik liep. Ik herinner me het grind op het pad. Hoewel het grind, het had erg gesneeuwd, misschien was er gestrooid? De slinger die we liepen voor we bij het vers gegraven graf waren. Een gat in de sneeuw.
De kist werd boven het graf getild en de nichten mochten om de beurt hun bloemen op de kist leggen. Een beetje balanceren om het boeket op de kist kunnen leggen. Zou niet durven zeggen of ik dat zelf heb gedaan. Ik voelde me onzeker, zenuwachtig en weet alleen nog dat ik uitgleed en met grote moeite kon voorkomen dat ik zo onder de dragers en de kist door het gat in zou glijden. Geen woord meer gehoord van de mooie woorden die er gesproken werden. Voelde vooral schaamte. Ik, die me opgedrongen had in de groep van "zij die vernoemd waren" had het bijna geflikt om de sereniteit van de uitvaart te verstoren.
Met een gebogen hoofd ging ik uiteindelijk weer de bus in. Ik wierp nog een blik op het kerkhof, zag de kist staan met de bloemen er bovenop. Daarnaast lag erg veel sneeuw. Het lichaam van mijn opoe bleef bovengronds achter en de hele familie stapte weer in de touringcar. De nodige ontlading volgde en waarschijnlijk was de sfeer bij het eindpunt er een van een schoolreis . Het geheugen is selectief, volgens mij verscholen we ons nog net niet onder de banken.