Vermeng Gotye met Colin Firth en zie daar, een zeer interessante man. Ik zag hem in de trein van 11.45 uur van Leiden naar Delft. Een niet zo doorsnee man, mijn ogen worden getrokken en eigenlijk wil ik  alleen maar kijken. Naar dat krullende, grijzende haar dat op de schouders hangt. De wat grote neus in verhouding met de rest van dat gezicht. Een strakke kaaklijn en tot mijn vreugde een 1-dags baard. Een lange jas verspert het zicht op zijn bovenkleding. Hij draagt een spijkerbroek en bruine Italiaanse schoenen.
Een niet zo doorsnee man,  geen doe-maar-gewoon-man. Een authentiek persoon. Hij vraagt er om  naar hem te kijken en dat doe ik, zo lang maar kan, zonder dat het te veel opvalt. Ik word blij van zijn verschijning
Ik moet uit de trein in Delft, stap uit, zonder nog eens te kijken. Op het perron besluit ik om nog eens ongegeneerd te kijken in de trein die weer verder rijdt. Helaas mis ik de man, misschien heb ik net in de verkeerde coupe gekeken.
De trappen van het station op en weer af,  de man is nog steeds in mijn gedachten. Leuk zo'n vluchtige ontmoeting. Dat is een te groot woord. Samenzijn? Dat roept een hele andere associatie op.
Ik maak me klaar voor een hernieuwde kennismaking met Delft, op weg naar de Nieuwe Kerk. Welke richting kiezen? Opeens is hij daar weer, de man uit de trein. Ik had hem niet meer gezien in de wegrijdende trein, aangezien hij ook was uitgestapt. En hij trekt nog steeds mijn aandacht. Zijn manier van lopen lijkt, nu in mijn herinnering, zelfs op die van Colin Firth in de scene van Pride and Prejudice wanneer hij in Pemberley 's avonds met een kaars, gevolgd door zijn hond over een galerij loopt.  Colin Firths gemengd met het gezicht van Gotye.
We kruizen elkaar en het restant van mijn negatieve zelfbeeld voert even de boventoon. Durf niet even wat te zeggen, hoop de schijn te wekken dat hij voor mij maar een gewone medereiziger is. Waarom?! Ik had hem graag willen zeggen dat ik het prettig vond om zo samen een stukje op te reizen en dat ik vind dat hij er leuk uit ziet. Dat hij mijn dag een stukje kleurt. En dan in de iets minder overdreven uitvoering, misschien. En ik kies voor nog een andere optie, die van helemaal niets zeggen!
Een paar minuten later krijg ik een tweede kans en weer laat ik hem lopen, letterlijk. Hij loopt een aantal meters voor me, net wat sneller zodat de afstand steeds een stukje groter wordt. Dan staat hij stil en kijkt bij de etalage van een makelaar. Ik haal hem in en weer zeg ik niets. Lamgeslagen door alle kansen die ik krijg en die ik helemaal niet benut. Een kans om even iets gemeend aardigs tegen iemand te zeggen. Heb ik me laten leiden door mijn reisgezelschap? Had ik, wanneer ik alleen was wel wat gezegd?
Kansen moet ik pakken. Dit was een kans om even wat aardigs tegen iemand te zeggen. Het moment in de trein nog wat intenser te maken. Even in contact komen met iemand. Ik kan geen enkele goede reden bedenken waarom ik dat een volgende keer net zo zal doen als deze keer.

Jaren geleden had ik een droom waarin Prince helemaal weg was van mijn destijds band -alter ego Maria Sela. Hij koos haar als muse en wilde haar in zijn band. De volgende dag vond ik de muziek van Prince zoveel leuker dan voor de droom. Prince en ik hadden een band! In de loop der jaren is deze droom vervormd tot een herinnering van iets dat werkelijk gebeurd is. Als ik Prince zie, denk ik:  "Prince vindt mij geweldig en wil mij in zijn band!"
Door de man in de trein heb ik Gotye nog eens nader bekeken en beluisterd. Ik heb meer waardering; voor de muziek en het gezicht van de man. Het vluchtige contact in de trein heeft me een beetje rijker gemaakt.