Familiepaden

 

Met m'n hoofd tegen het raam gedrukt - om ze nog wat langer na te kunnen zien- kijk ik ze na. Twee silhoueten dicht naast elkaar, lopen naar de uitgang van het station. Daar gaan ze, mijn familie.
In een rustig tempo verwijderen we ons van elkaar. De trein zet zich in beweging en ik ben weer fysiek los van een deel van mijn familie. Op weg naar de andere 2 bloedjes in mijn leven.
Mijn naaste familie, bestaat tastbaar nog uit 4 mensen. De mensen die het dichtst bij me staan, vanwege de bloedband die we delen. Waarmee ik een groot deel van mijn leven heb door gebracht. Vreugde mee heb gedeeld en samen verdriet gedeeld. In sommige periodes wat dichterbij dan in andere periodes. En altijd zeer hecht met mij verbonden.
Waardevolle mensen  in mijn leven.
Met zoveel liefde in zich.
Ieder met zijn eigen pad om te bewandelen.

Ik zie graag een pad voor me, langs mooie natuur met prachtige, indrukwekkende, robuuste en lief'lijke stukken. Stukken om een strijd met de elementen te leveren om me daarna te kunnen vleien op een stevig stuk steen met een magnifiek uitzicht op dat wat ik al heb gelopen en dat wat ik voor me zie. Zo mooi dat ik vol verwachting en vertrouwen mijn weg kan vervolgen.
Tijdens het lopen van dit pad regelmatig een zijweggetje in slaan. Samenkomen met de familie en het goed te hebben vanwege het eenvoudige feit dat we met elkaar zijn. Er voor elkaar en met elkaar zijn. Er wezenlijk zijn. Ervaringen uitwisselen, van mening wisselen en als het moet stevige discussies voeren. En tijdens dit alles liefde geven en liefde ontvangen.
Vanuit datgene dat we samen delen, ons eigen pad gaan en kunnen vieren dat we elkaar hebben.