Mijn oom Jaap.

Een van mijn ooms is overleden op de dag van Sint Maarten. Gevallen in zijn huis. Terwijl ik met mijn toen nog kleine kinderen al zingend met een lampion langs de huizen ging, is hij overleden.
.
Een aardige man, vriendelijk en kon op zijn tijd, al stotterend, keihard vloeken.
Vrijgezel, heeft altijd thuis gewoond. Toen zijn moeder naar het verzorgingstehuis ging, bleef hij in het ouderlijk huis wonen.  Hij reed op een witte brommer. Een bruin verweerd gezicht. Achter in zijn nek was zijn leeftijd terug te lezen in de rimpels en plooien van zijn nek. Hij was de eerste man waarbij ik een dergelijk lijnenspel in zijn nek heb zien staan.
Zijn huis stond open voor Jan en alleman en 's avonds was het de hangplek van de jongeren. Op zijn kosten werd cola, bier en chips gehaald.
Voor mij was het de oom met de tuin vol kabouters, molentjes, een vijver met een bruggetje dat mijn vader had gemaakt, sterk genoeg zodat je er echt overheen kon lopen, als er niet een vissende kabouter in de weg had gestaan. Een hekje op de afscheiding naar het grasveld; groene spijltjes met een klein wit puntje bovenaan. Aan de rechterkant in de tuin stond een rij hokken, voor vogeltjes en kippen. Spannend om daar af en toe even naar binnen te gaan. Op al deze hokken en de waslijnpaal stonden molentjes, groen met wit en rood. In elke hoek van de tuin was wel wat te zien. De molentjes en windwijzers die mijn vader af en toe maakte, vonden in deze tuin een plekje.
In de keuken hing de koffiemolen en op het vuur stond volgens mij standaard een grote pan groentesoep met ballen en mergpijp.
De huiskamer had een gezellig jaren 60/70 interieur; een perzisch kleed op tafel, een groene stoffen bank en een televisie met daarop een hondje met een knikkend kopje. Het was er gezellig en de tafel zat vol tantes en nichten, die gezellig zaten te kletsen en te lachen.
Het was altijd leuk om met mijn vader daar op bezoek te gaan. Even daar zijn en wat rond kijken.
Een leuke oom, die altijd in het ouderlijk huis is blijven wonen.

Zijn begrafenis was in hetzelfde dorp als waar mijn opoe is begraven. Iedereen kon met eigen vervoer naar het kerkhof. De plechtigheid werd niet in de aula gehouden, maar in het dorpscafe naast het kerkhof. In mijn gedachten hing de geur van het bier van de vorige avond nog in de ruimte. Resten as lagen nog naast de asbak op het tafelkleed. Van de toespraak weet ik alleen nog dat mijn oom een bijzondere man werd genoemd, onder die noemer kun je heel veel kwijt. Wat mij tijdens de plechtigheid afleidde, was de opblaaspop die tegen de zolderwand van het cafe hing, naast de trombone en schuiftrompet. Een volledig opgeblazen, blote rubberen dame, met bijbehorende rood gekleurd pijpmondje. Schande, hoorde ik zeggen en dat vond ik ook. Wat slordig. Bij een begrafenis schenk je toch even extra aandacht aan de ruimte. Uitgerekend een opblaaspop bij een uitvaartplechtigheid! Nu ik dit schrijf, besef ik dat dit juist paste bij deze uitvaart. Iets net afwijkends, iets dat wat lichtheid gaf aan de verdrietige situatie. Net als het leven van mijn oom, een beetje sociaal onaangepast
Mijn oom werd door ons naar het kerkhof gebracht, ondertussen heb ik stilletjes gekletst met mijn oudste nicht en haar dochters, voelde heerlijk vertrouwd. Wat kan een begrafenis goed zijn voor het familiegevoel.
Terug naar het cafe voor koffie en broodjes. Een cafe vol mensen, familie en onbekenden. Wat ons daar samen bracht was deze man, die op zijn eigen manier kleur heeft gegeven aan, in ieder geval mijn leven.

Having a tea at Culloden Moor

Gemoedelijk terras, samen met nog een aantal mensen dat wat nuttigt, in de zon, at Culloden Moor.
Het is hier rustig, respectvolle stilte. Een visitorscentre naast het slagveld: the Battlefield of Culloden.
Er waait een zacht briesje. Lieflijke wolkjes tegen een blauwe lucht. De moor is omringd door heuvels. Grijs/groene, bruine vlaktes gesierd met toefjes okergeel van de brem. De brem die ruikt naar zonnebrandolie. Lopend van de rode vlaggen -die de Engelse linie aanduiden- richting de blauwe vlaggen -die de linie van the Jacobites verbeelden. Ruikend aan de brem waan ik me ineens naast een gebruinde,getrainde badgast, geurend naar zijn kokosolie. Onwerkelijk deze geur en dat terwijl het me al zoveel moeite kost om me werkelijk te kunnen verbinden met dat wat hier meer dan 270 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Het gegeven dat de werkelijke geschiedenis in mijn hersenen doorspekt is met de fictieve gebeurtenissen van Diana Gabaldon, maakt dat ik steeds heen en weer spring in mijn gedachten. "Nee, Jamie Fraser heeft hier niet gevochten, maar wel al die andere Highlanders. Niet de fictieve". Kennelijk lopen met mij hier vele anderen die een eerbetoon brengen aan de fictieve Fraser-clan. Dáár liggen de bloemen. In het winkeltje is de broche van de Fraser-clan uitverkocht.
Het is een te mooie dag om hier verdrietig of 'gloomy' rond te lopen. Ik heb vol aandacht de bezoekersinformatie bekeken, ik ben geraakt door het "Battle Immersion Theatre". Respectvol is mijn zwijgen, daar waar dat wordt gevraagd en ik laat mijn schoenen knerpen op het grindpad, alsof het 4 mei is.
Op het terras geniet ik van een lekkere thee, in de zon. Op de achtergrond een man en een vrouw met een zwaar Amerikaans accent. Hij eet luid smakkend zijn scone, alsof het leven van zijn voorvaderen er hier vanaf hing, op Culloden Moor.

Een Deens meisje

Met haar armen vol knuffels kwam ze aangelopen. Ze stopt bij de hangmat naast me. Zorgvuldig zet ze een bruine beer, hondje, iets met een rood jasje en een wat grotere witte beer in de hangmat. Ze gaat tussen hen in zitten en geeft elke knuffel een aai over z'n hoofd.  Troostend. Bemoedigend. En dan gaat ze, zittend in de hangmat, schommelen. In een behoorlijk tempo. Snel voor 't anders wat lome tempo van een hangmat. Het maakt dat ik haar even aankijk. Zij kijkt naar mij. Haar ogen zijn een beetje rood. Ze lijkt verdrietig te zijn. Ik weet niets tegen haar te zeggen. De taal is een barrière. Met mijn ogen stuur ik haar wat liefde. In vol vertrouwen  dat haar knuffels haar zullen geven dat wat ze nu zo nodig heeft.

Terrasmomentje

"De ko is 't ienigste bist waar wast an hast.
Jo ha de molke,  kist um opkâne en wat er uut skiet kist op 't lân dwan. "
Een jongeman met zijn vriendin. En van binnen zwaai ik, roep ik :" Nee! Nee! Het schaap, het schaap geeft veel meer!"
En al die vragen in mijn hoofd!  Is dit hun eerste afspraak. Een blind date? Een boerendochter, van een herenboer wiens hart hij probeert te veroveren? Kennen ze elkaar al langer en is dit hetgeen hen bindt? De liefde voor de koe?
Ik zipte nog maar eens aan mijn wijntje. Gemaakt van een druif. Meerdere om precies te zijn.

(Met excuses voor mijn frysk)

Joe.

Tig jaar geleden geleend, gelezen en in mijn hart gesloten. Af en toe had ik een flard herinnering aan een scène uit dit boek, alsof t mijn eigen herinnering was. Joe Speedboot. Vandaag stond ie in de kringloopwinkel. Volgens mij best lekker - tussen Maarten, Michel en Cees. Ik vroeg: " Joe, ga je met me mee?" Hij zei niets, maar ik verbeeldde me dat hij de sinaasappel nèt even wat steviger tussen zijn hoofd en schouder klemde. Hij vond 't oké.

02-10-2014

Een bezoek aan de plaatselijke kringloopwinkel bracht me vanmiddag bij een jas.
Vorig jaar had ik al eens een astrakan jas gezien, gepast en laten hangen. Ik kon best zonder die jas.
De maanden daarna werd op straat mijn oog een paar keer getrokken naar een dergelijke jas,  beige-bruinig van kleur en de keren dat ik er een zag werd deze gedragen door een Turkse meneer op leeftijd. Met warme gevoelens heb ik gekeken naar de man met zijn jas. Fijn dat hij zo'n mooie jas bezat. Waar zou hij hem hebben gekocht? In zijn land van herkomst, hier in een winkel of ook daar waar ik hem had gezien, in een tweedehands zaak?
Vandaag ging ik naar de kringloopwinkel, eigenlijk op zoek naar gebakbordjes. De stapel bordjes is dit weekend flink kleiner geworden, er kan weer wat bij.
Precies op het moment dat ik binnenstapte, was er een enorme knal! Wow, wat gaat dit bezoek mij brengen?  En wat er altijd gebeurt als ik in deze winkel ben, gebeurde. Ik raak meteen geïrriteerd; duidelijk zichtbaar gebruikte spullen voorzien van een enorme prijs, staan in vitrines geëtaleerd, alsof het het meest kostbare van deze zaak is. Nog net geen antiek. Ik moet mezelf altijd lichtelijk corrigeren; "let op de leuke dingen, zie alleen datgene wat goed is". Dat kostte wat moeite, zeker toen ik een wijnglas dat ik zaterdag elders kocht voor 30 cent, hier voor 1,95 zag staan. Meteen schoot in mijn gedachten dat ik al eens eerder hier had aangegeven dat ik de prijzen hoog vind. Zonder effect overigens.
Geen bordje of glas gevonden.
Door naar de banken, tafels, lampen, handdoeken, spreien, kleding. Vanuit mijn ooghoek zag ik een heren winterjas hangen. Beige bruin. Ik liep er naar toe en pakte de jas voorzichtig uit het rek. Ik blijf het altijd iets spannend vinden, een beetje vies. Hij was zacht. Zal ik hem passen? Voorzichtig even aan de jas ruiken, een beetje muf, maar best oké. Passen dan maar. Mijn eigen vest uit, voorzichtig een arm in een mouw steken. Voelt best goed. Andere arm ook in de jas en vervolgens de jas om mijn schouders hangen. Voelt goed, voelt eigenlijk heel goed. Zoeken naar een spiegel. Met een fleurige sjaal erbij eigenlijk precies wat ik voor ogen had, vorig jaar. Is dit een jas voor mij? Er zitten zakken in. Durf ik? Mijn handen in de jaszak steken. Vooruit. Linkerhand in de linker zak. Er zit wat in! Iew! Meteen terug terug die hand! Het voelt als twee kastanjes.

Paaseitjes! Twee paaseitjes in een geel wikkeltje. 

Een boutje en een moertje, Met daaraan gekleeft iets dat lijkt op een kauwgommetje.

Zakinhoud nummer 2;  gruis, een schroefje en een stukje van een niet opgebrande lucifer.

Een meneer die schroefjes en boutjes opraapt van straat. Dat ken ik, dat is vertrouwd.

De jas wordt al wat minder "eng".

Een label met de volgende tekst

Alpaca Curl, British Wool

Wat mooi!

De voering is prachtig, Alle naden heel.

Deze jas is voor mij!

Naar de kassa, kijken of er nog wat af te dingen valt, maar in deze zaak zal dat een wonder zijn.

Wil ik hem hebben voor de volle prijs? Ja zeker.

Afrekenen - inderdaad zonder korting- en naar huis. Verwondert kijk in mijn eigen omgeving hoe mooi die jas nog is. Geen idee hoe oud ie is en of ie vaak is gedragen. 

De jas zit nu in de wasmachine, even afwachten hoe ie eruit komt.

Nick Cave & The Bad Seeds - Into My Arms

The beautiful sound of Nick Cave.

The impressive cliffs of Brighton.
Deeply impressed.
Now even more.