17 april 2014

KNAUSGARD

Karl Ove Knausgard heeft me hetgeen laten zien, dat er gebeurde in het hoofd van mijn leeftijdsgenoten toen ik zo druk bezig was puber te zijn, dat ik alleen maar oog had voor mijn eigen gedachten en gevoelens.
Ongeveer van dezelfde leeftijd, luisterend naar dezelfde muziek voel ik tijdens het lezen van zijn boeken een connectie. Kilometers van elkaar verwijderd, in een zelfde tijdgeest.
Gedetailleerd beschrijft hij zijn gedachten en handelingen, onzekerheden en ervaringen. Oordeelloos beschreven. Bladzijden lang.
In mijn plaatselijke boekenwinkel staat een reclamebord/pop van Knausgard. Net iets kleiner dan levensecht en mooi. Ik schrok even toen ik hem voor het eerst zag, daar, Karl Ove. Mooi en onwerkelijk. Binnen handbereik. Natuurlijk niet, helemaal niet. Hij heeft zijn eigen leven daar in het hoge Noorwegen en deze kartonnen afbeelding staat daar zeer ver van af. Een foto, een momentopname, ongetwijfeld zovele maanden geleden al gemaakt. Op karton gedrukt, uitgesneden, te samen met vele tientallen van dergelijke borden, in een vrachtwagen gekwakt, her en der bij boekenwinkels bezorgd en misschien met een beetje respect uitgeklapt en in een mooi hoekje gezet. En ik schrok er een beetje van, opeens oog in oog met Knausgard. Meteen beseffend dat oog in oog natuurlijk verre van de realiteit was. Ik voelde me wat gegeneerd. Dit reclamebord brengt me van mijn stuk. Deze man waarmee ik het afgelopen jaar vele uren van mijn tijd heb doorgebracht, lijkt daar opeens te staan. Zijn uitgebreide beschrijvingen en het delen van onder andere zijn prille ervaringen met de liefde en sex heb ik mogen lezen en hebben indruk gemaakt. Het onverwachte zien van de schrijver brengt me even in verlegenheid. In verwarring. Hoe stel ik me op tegenover deze man en meteen het besef dat dit een reclamebord is. Het bord is mooi. Ik wil op een stoel tegenover het reclamebord zitten en kijken naar deze man. Urenlang kijken naar de buitenkant van de man die mij dagenlang deelgenoot heeft gemaakt van zijn innerlijke wereld. Hij heeft mijn pubertijd verbreed, mijn wereld in een ander perspectief gezet. Ik zou hem dat persoonlijk willen zeggen en zolang dat niet kan wil ik kijken naar dit bord. Hier in de winkel. Wanneer ik het mee naar huis zou nemen, zou de magie weg zijn. Een selfie met het bord zou mijn dierbare gevoel belachelijk maken. Het bord staat daar goed. Nu mijn plek ten opzichte van dat bord nog gaan bepalen. Ik wandel straks weer even binnen.