22 september 2013

Na de hele dag gewerkt te hebben, zat ik samen met Holden Caulfield en een Westmalle Tripel op een gezellig terras. Wat heerlijk om nog even van de buitenlucht te kunnen genieten. Door alle gesprekken om me heen, kon ik me niet goed concentreren op de belevenissen van puber Holden en dat had ook wel iets gezelligs. Een stukje lezen, even afgeleid worden door het gesprek naast me. Af en toe even kijken of er bekenden op het terras waren komen zitten, een slokje bier en weer terug in het boek.
Opeens komt er iemand op mij aflopen. Ik ken hem wel, maar we've-never-been-properly-introduced -to-one-another. Het is een man die ik af en toe tegenkom op straat, bij een Stilton-concert of in de supermarkt. We kennen elkaar en ook helemaal niet. Hij komt op mij aflopen en vraagt of ik hij hen kom zitten. Met wie is hij? En vooral wat bijzonder, we kennen elkaar eigenlijk helemaal niet! Wat leuk dat hij zo spontaan contact maakt. Mijn plaats op het terras vindt hij leuker, dus ze komen bij mij. De vrouw stelt zich aan mij voor, hij stelt zich niet voor. Hij moet me verwarren met iemand anders. Hij denkt me te kennen. Ik heb nog nooit met hem gesproken. De vrouw is zijn vrouw, kent mij niet en ik zie aan een kleine verandering in zijn gezicht dat hij begint te twijfelen. Ik zeg iets in de trant van; "Wat leuk, we kennen elkaar eigenlijk helemaal niet. Leuk dat jullie mij uitnodigen". We beginnen op de een of andere manier een gesprek, we tasten af waar we elkaar van kennen.  Zijn gezichtsuitdrukking verandert nog een beetje en na een paar minuten is het duidelijk; hij heeft zich vergist, we hebben nog nooit met elkaar gesproken. We blijken gemeenschappelijke vrienden/ kennissen te hebben, kinderen hebben bij elkaar in de klas gezeten en zijn geïnteresseerd in elkaars verhaal. Een grappige verbazing om de vergissing aan het begin, is de ondertoon van deze ontmoeting. Opeens was het twee uur later en heb ik twee leuke mensen leren kennen.

17 september 2013

16. 39 uur.
Een regenachtige maandagmiddag.
Daar, bij de kassa staat een man in een korenblauwe trainingsjas, met daarop de witte letters USSR. Grijs, krullend haar, coupe Jan Wolkers. Tas schuin over de schouders. Een open blik en contact makend met de caissière en de klant voor hem. Af en toe kijk ik naar hem. Opeens ontmoeten onze ogen elkaar. En dan wordt het anders. Waarom kijkt hij naar mij? Wat wil hij van mij? Ojee, straks wil hij wat van mij! Is dit de man van mijn dromen? Dat zou geweldig zijn!. Hoe sta ik naast hem? Hoe staat hij naast mij? Hoe goed zien we er samen uit? Is dit de man die ik thuis en aan mijn vrienden voorstel? En dit allemaal in een split second! Ik leg mijn gelukkig-alleen-maar-gezonde-boodschappen op de band, Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij nog eens kijkt, spannend! Ik kijk weer naar hem, hij kijkt niet meer. Waarom niet? Kijk naar mij! Vind mij interessant en woest aantrekkelijk, zo in het felle licht bij de kassa!
Vrijdagmiddag, een uur of 1. Een bekende Nederlander richt zich spontaan tot mij. Hij is groter dan ik dacht, zijn manier van praten en oogbewegingen herken ik van televisie. Oh, straks worden we dikke vrienden en trekken we er samen op uit!
Geen broer of broertje, veel nichten en nichtjes. Ik werd verliefd op de neven die ik had. Een jongen of man die wat aardigs tegen me zei en ik  twijfelde al of ik misschien verliefd was. Wat een gedoe. En wat leuk.

14 september 2013

Plastic memories.

 


Multi tasken; tijdens het bakken van een eitje voor het ontbijt de tas vol gespaarde plastic zakken uitzoeken.
Ai, dat zijn er meer dan ik dacht! Het aanrecht ligt vol. ontbijt maken wordt nu lastig, want eenmaal uit de tas gehaald prop ik ze niet meer terug. Eerst dan maar ontbijten en dan uitzoeken.


Ik neem zo min mogelijk plastic tassen aan, met boodschappen doen gebruik ik een Bag-For-Life en als ik dan toch een tas krijg, wordt deze bewaard voor je weet maar nooit.
In een grote tas in de trapkast hangt de tas vol tasjes voor ieder die een tasje nodig heeft. Behalve die paar speciale... liever die niet gebruiken!
Blijkt de tas voor meer dan de helft vol te zitten met speciale tasjes! Een kleine greep;

 Oh, The Battle Wool Shop, met zijn aardige vrouwen en mooi garen!
Een te mooie herinnering, niet gebruiken svp.

De bakker in Glastonbury met de mooiste naam voor een bakkerij:
Burns The Bread.

De plattegrond van Bath, bewaren!
Ligt er nu al wel 16 jaar te wachten op zijn glorie-moment.

Supermarkt tas

Mijn favoriete kookwinkel in Battle, Canterbury, Alfriston en Westerham.
Waar ik mijn mooie Le Creuset pannen heb gekocht.

Museumtasjes

Tasjes met leuke motiefjes en kleurtjes,

 Bookshops!

Superstores!

De leuke cd winkel in Brighton.

Tasjes met leuke kleurtjes uit Istanbul.

 Lang niet gezien, vast een collectors item.


Als ik er zelf niet ben, dan genieten via een plastic tas...

Herinneringen aan Denmark.

Bezoek aan een mooi huis deze zomer.

Na het ontbijt alles uitgezocht, een tas gevuld met tasjes voor de plaatselijke charity shop en de rest is nu ontdaan van zijn heilige status. In dit huishouden is nu elk tasje geschikt om te gebruiken!
(He he, dat werd tijd)

7 september 2013

Een middag jousting op Hever Castle.

 
  
Hever Castle.
Ooit het huis van Anna Bolein, de tweede vrouw van Henry Tudor.
Als liefhebber van Anne Boleyn en Jonathan Rhys Meyer's vertolking van King Henry, bracht ik graag een 2e bezoek aan Hever Castle.
Twee weken geleden was het zeer warm weer en jousting op Hever Castle. Jousting!
Tot die ochtend op de camping wist ik niet dat een ridder steekspel zo heet.
Er was jousting op Hever Castle en wij gingen er heen.... en we waren niet de enige.
Vooruit, verstand op nul en me onderdompelen in engels volkvermaak.
 
 King Henry in hoogst eigen persoon arriveerde op Hever.
Wat een charisma!
 
Het steekspel vindt plaats op het evenementveld, allemaal in optocht achter de koning aan!
De knop omgezet; mee met het volk. 
 
En als we dan toch ons onderdompelen, dan ook helemaal!
Natuurlijk op de foto met de koning en koningin.
 Eerst maakten we een keurige reverence die Henry deed uitroepen "Bring it on then!" en Anne krijste "Oh, don't just flirt with him!"
 
En daar begint het steekspel. De ridders van de koning tegen de Franse uitdagers.
 (for some action click on the link for a YouTube film from 2010, little has changed) 
 
 
 
Na het steekspel een wandeling door de grote tuinen van Hever,
Langs een muur van dahlia's.
 
 
 
Eendjes voeren bij het meer.
Hoe kan het nou zijn dat ik dit niet gezien heb, toen ik ging zitten!
Als je dan toch in de eendenschijt moet gaan zitten, dan meteen ook maar op de goede plek die poep!
En dat tussen al die nette engelse dagjes-mensen.
Lekker!
 
 
Mijn kleren zijn al vies en de beste manier om het water doolhof te ervaren is het gaan ervaren!
Niet aarzelen, doorlopen! En kletsnat was ik. Van zo'n klein straaltje.
Best lekker!

Een middagje engels vermaak op Hever Castle.
Afgesloten met een kop thee en natuurlijk ontbreekt de trouwerij niet.