Onbekende vrouw.

Een van de plaatsen waar ik mijn sociale contacten spontaan kan onderhouden, is de plaatselijke supermarkt. Een middelgrote zaak, waar beide dochters een aantal jaar hebben gewerkt en ook de kinderen van andere vrienden en vriendinnen werken/ werkten. Ik tref er vrienden, hele vage kennissen, oud-klasgenoten, mensen uit de buurt, collega's, plaatselijke kunstenaars, mijn tandarts.
Af en toe is ook zij daar; de vrouw die er uit ziet als de plaatselijke porno-actrice. Hoog geblondeerd haar en minstens even hoge hakken. Ze is lang en heeft een slank edoch gevuld lichaam. Haar korte rok reikt tot maar net onder haar billen en haar benen zijn mooi en gebruind, ik heb nog niet kunnen bepalen of het blote benen zijn of dat er een bruine panty over heen zit.
Haar voorkant is cliche, maar zie ik zo zelden, dat het excentriek is. Meestal draagt ze knalroze lipstick, aangezette wenkbrauwen, ogen zwaar in de mascara en een kohl-lijntje onder haar ogen. Daaronder een felgekleurd hemdje met een lage hals, rond of V-hals. Niet dat dat uit maakt, want hetgene dat eronder zit doet het felgekleurde hemdje er maar flets bij afsteken. Twee pronte, gebruinde borsten dansen onder dit shirtje. Cup dubbel E of groter.
Vlak daaronder een brede riem waaronder dat miniscule rokje begint.
Het is voor mij net als bij andere mensen die er wat anders uitzien dan de middenmoot, ik kijk graag even wat langer. En bij deze vrouw is het net als bij de gehandicapte passant, "Psst,  niet kijken. Dat hoort niet." Misschien vindt deze vrouw dat wel heel leuk en ik durf niet.
Meestal loopt ze naast een iets kleinere man, hoe die er uit ziet zou ik niet durven zeggen, de dame trekt al mijn aandacht. Eén keer zag ik haar met een oudere vrouw, haar moeder?
Gisteren was ze er weer, in de supermarkt, ze liep van het brood richting de kaas. Ik wierp stiekem een blik op haar, te leuk. Toen werd mijn aandacht getrokken door iets wat ik alleen maar kan omschrijven als rondvliegende, vers ontluikte hormonen. Vlak achter haar stonden 3 jongens van een jaar of 14, 15 stil. Half omgedraaid en wat stil fluisterend. Hun hoofden ook half gekeerd en enigszins voorover gebogen. Een paar sluikse blikken op de vrouw en bij het terugkeren zagen ze mij. De blosjes heb ik er zelf bij gedacht en ik kon het niet laten om ook mijn bewondering even met ze te delen. "Mooi hè!"
Ik ben nieuwsgierig naar deze vrouw. Wie is zij, wat is haar verhaal? Hoe klinkt haar stem? Mijn dochter die achter de kassa heeft gezeten, vindt haar heel aardig. Graag zou ik haar eens aanspreken, even met haar in gesprek gaan. Samen met haar op de foto gaat misschien net iets te ver. Had ik wel een leuke foto bij deze blogpost gehad.

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Een enerverend ochtendje.

 

 

De stemming zat er nog in, er is goede hoop.
Ook even goed de fryske wimpel in beeld brengen.

 

 Ja, doen we!

(Kleurt verdacht goed bij de achtergrond van mijn blog...)

 

 

 

And off she goes!

 



 

There she goes, there she goes again!

Bad news, de reparatie kost gauw € 1500,- , dat hebben we er niet voor over.

Op de fiets langs een Renault garage, deze prijsindicatie wordt daar bevestigd.

 

Nog voor het middaguur aan het bier?

In Belgie doen ze niet anders, goed om een vakantiegevoel te krijgen.

 



 

 Het helpt in ieder geval wel om de situatie nuchter te bekijken.

Vakantiestress! En ik moet nog 2 weken werken. Dat voelt straks als een superlange vakantie.

En hoe geweldig is Facebook. Troostende woorden en fantastische aanbiedingen via prive-berichten gekregen. Lieve vrienden, jullie zijn geweldig! En kijk, ik lach al weer!

Tja, hoe kunnen we die 50 euri benzine er uit krijgen, zuigen?

 

 Met de stofzuiger?

Nee, dus. De stofzuiger heet Vampyr, heeft liever bloed.

 

Hoe het verder gaat, weten we nog niet. Voorlopig gaat deze auto niet verder. 

 

 

 

De avond ervoor:



 

Net toen ik me over wilde geven aan een avond op de bank hangen, kwam er een sms van mijn dochter om met zijn allen een proefrit in onze "nieuwe" vakantie-auto te maken. Plannen omgegooid, niets is leuker dan spontaan een andere draai aan een rustige avond te geven. Met Hans van der Iest, Ids van der Iest, Elke van der Iest, Emma van Leggelo en Juul van Leggelo een ritje naar Harlingen en eens ervaren hoe de vakantiewagen rijdt. Dit jaar twee verse chauffeurs mee op vakantie, tijdens de proefrit even wisselen dus. Naar Harlingen en weer terug. We waren nog niet weer terug in Leeuwarden of er brandt een knalrode lamp in het dashbord! Auto de eerste beste straat in gereden, motor uit. Klep omhoog en vervolgens wil de motor ook niet meer starten. Het is na half elf, dan morgen de ANWB maar bellen. Lopend naar Klaas van Leggelo en Paula Pasveer, daar waren we uitgenodigd voor een borrel bij kampvuur. Gezellig, auto-sores even aan de kant en gezellig kletsen totdat we naar huis gaan, o ja, lopen! De stad gonst, volle terrassen, een mooie zomeravond. Via het station lopen we naar huis Vanuit de wijk erachter klinkt gebonk, zo laat nog? Het gebonk stopt af en toe en zwelt dan weer aan. Zie ik daar nu een man in een donkere trein staan? Met dat witte shirt aan lijkt het een spookverschijning. Ja, het is een man. We kijken van een afstand naar hem, hij bonkt niet meer en trekt geen andere aandacht. We lopen verder en dan is daar het bonken weer. Terug. En richting trein. Voorzichtig, je weet maar nooit wat er aan de hand is. In de trein staat een man in een wit 't-shirt, rugzak op en hij beduidt dat hij de deuren niet open kan krijgen. Ook vanaf de buitenkant willen ze niet open. Hij heeft geen bereik meer op zijn telefoon. Ik overleg met hem of ik de politie zal bellen. Terwijl ik dat doe, ziet Hans opeens een man van de NS; deze probeert met een speciale knop de deuren open te maken. Dit lukt eerst niet, hij moet even weg, wat regelen. Met de meldkamer aan de lijn spreken we af dat ik terug bel als het niet gaat lukken. (wat blijven die mensen toch heerlijk kalm!) Tijdens het wachten totdat de man van de NS terug komt, praat ik met de man in de trein. Hij was in slaap gevallen en nu net wakker geworden, Kan het niet laten, vraag hem of hij op FaceBook wil...aangezien ik geen camera bij me heb en geen smartphone heb, loopt hij geen gevaar hierop! Jammer, een bijzonder gezicht, deze opgesloten man in de trein op perron 5B. De NS man komt terug en ja, de deuren kunnen open! De man stapt opgelucht uit de trein, omhelst en bedankt ons allemaal en dan nog een keer.
Een bijzondere zomerse vrijdagavond. Benieuwd wat morgen gaat brengen, beginnen met het bellen van de ANWB. In ieder geval fijn voor die man in de trein dat wij niet met de auto naar huis konden.

Zaterdagmiddag.

Op vakantie gebeurt het regelmatig; opeens is daar een rommelwinkeltje of een bootsale in een weiland. En tussen vaak veel echte rommel vind ik soms een mooi bordje of schoteltje of iets ander waardoor mijn hart een sprongetje maakt. Zo'n opgedoken schat maakt mijn vakantiegevoel compleet.  

 

Gistermiddag tijdens een fietstocht vanuit de stad richting het noorden, was er opeens een huis met koopwaar bij de deur. Even afstappen en kijken of er wat moois tussen zit. De prijzen stonden aangegeven en het geld kon in de brievenbus van de blauwe deur. Dat vind ik altijd mooi, het spul bij de weg en vertrouwen dat het goed komt met het geld.

 

Het serviesgoed was armoe-troef, de boeken waren van hogere kwaliteit. Rosenboom, Mulisch, van Dis en een Jan Wolkers die ik nog niet heb gelezen. De Doodshoofdvlinder, voor een euro. Zwaar beschadigd kaft, dus heel goed voor de VakantieBoekenStapel.
De eigenaresse kwam er bij en we hebben een leuk gesprek gevoerd over haar verkoop en boeken. Ze vertelde dat zij op vakantie haar boeken kapot scheurt, zodat er steeds minder over blijft om mee te nemen.... Mijn voorkeur gaat er naar uit om een boek achter te laten in de "campingbibliotheek" die ik steeds vaker tegen kom. Je leent er tijdens je verblijf een boek. Of je ruilt je eigen gelezen boek voor een ander, of je zet je eigen boek er tussen. Zo al een paar mooie boeken gelezen en gedoneerd. Deze Wolkers is bijna te aftands om in zo'n boekenkast te zetten.
Met een goed humeur verder, richting dorpstuin. Daarvan stond ook een kraampje met waar langs de weg; nieuwe aardappelen, lente-ui, boontjes en bij de tuin zelf was nog meer te koop. Ik heb al vaak over de Doarpstun gehoord, een vriendin heeft er lang gewerkt, al eens langs gereden maar ben er nog nooit geweest. Dit was een goede gelegenheid om eens aan te wippen. Fiets op slot, hek door en meteen kwam de goede sfeer me tegemoet. Een volkstuin maakt veel goede herinneringen wakker. Vroeger op de tuin bij mijn oma en in de kas, samen met mijn vader een rondje over zijn tuin. Op deze tuin kwamen meteen de rust, liefde voor de natuur en een blijheid me tegemoet.

Allereerst een rondje door de kas. Een indrukwekkend grote kas.

Gemaakt met een degelijke constructie.

Binnen was het warm en groeide een oude druif en talloze tomaten. Het rook er naar de specifieke geur van in-een-kas. Broeierig en een beetje mossig muf.

 

 Op de akkers was al mooie groente te zien, kool, boontjes, bietjes, en sla, veel sla.

 De bloeiende rijen boontjes afgewisseld met soorten sla.

Een overzicht over al dit moois.

 

Overal bordjes met informatie, naar de beste kool en sla en de wc.

Dat hokje daarachter kijkt uit over een grasveld vol fruitbomen. Een uitstekende plek voor een septemberconcert van een leuke band...met thee en lekkere baksels van homegrown food.

 

Het nieuwe gebouw voor de winkel.

 



In de nieuwe winkel koop ik verse krieltjes, een boeketje bloemen.

 

Voor de sla moet ik weer de tuin in.

Op zoek naar Theo. Hij laat me een aantal frisse kroppen zien.

Het wordt de groen met bruine rand botersla.

Bepakt en bezakt weer verder.

Een rijk gevoel. Zo dicht bij huis, even kunnen sneupen in rommel en een prachtige volkstuin bezocht. Vanavond super vers eten.

Vlak voor het eind van het dorp is een kerkhof, waarop geen steen te bekennen is.

Amai, een lekke band in the middle of nowhere.

 Is het mede hierdoor dat deze fietstocht een compleet vakantiegevoel heeft?

Het was even zoeken naar het weggesprongen ventiel en toen konden we verder.

Nog steeds gefascineerd door met-groente-uitpuilende fietstassen!

 Deze eend met bruin met grijs verendek bleef een tijdje in de buurt rondzwemmen, waarschijnlijk wachtend op wat eetbaars. Prachtig zijn de grijze veertjes met een klein bruin randje. En hoe mooi past het water bij deze outfit. (Ja hoor, het is Amsterdam FashionWeek  )

Halverwege de fietstocht is een restaurantje aan het water, daar een goede mosterdsoep gegeten.

De weg gaat verder aan de overkant van het water. Een pontje brengt je daar, een van de hoogtepunten van deze fietstocht.

 

De veerman heeft alles onder controle.
Int het veergeld, een vooroorlogse 80 cent en steekt van wal. 

 

Overtocht is een groot woord. Het is meer een grote zwaai in het water, daar is de overkant al.

Dat mag de pret niet drukken. Los van vaste wal, de pont schommelt, here we go...and are!

 



 Een laatste doorkijkje voor de stad het uitzicht weer over neemt.

 

Nog even wat zomerfruit gekocht bij de groenteboer.

Vakantiegevoel op een gewone zaterdagmiddag.

En de sla? Om lyrisch van te worden. Zo mals, zacht en smaakvol!

Vanavond genieten van de andere helft.

Focus!

Focus.
Face your fears.
Tijd voor daadkrachtig handelen, op naar de opticien!
Zenuwachtiger dan voor een tandartsbezoek fiets ik naar de opticien. Mijn zicht is de afgelopen periode slechter geworden. Ieder jaar in april, wanneer het licht feller wordt, merk ik dat mijn ogen weer achteruit zijn gegaan. Ook dit jaar. Lezen kost wat meer inspanning en om me heen zie ik alles niet meer even scherp. Mijn ogen maken hun eigen wereldbeeld. (Je zou je kunnen afvragen of dit bij iedereen het geval is. Krijgen wij via onze ogen allemaal dezelfde informatie binnen of zijn de oogballen een stelletje brutale rakkers die zelf de fysieke werkelijkheid al even filteren? We denken dat we allemaal dezelfde beelden binnen krijgen en deze interpreteren op onze eigen manier,  maar daar waar de beelden ons lichaam binnen komen zou er al wel eens een persoonlijke vervorming kunnen plaatsvinden!)
Onderweg kom ik een vrouw in een scootmobiel tegen. "Dat is erger". Ik zie mensen op de fiets vriendelijk groeten. "Ha, dat kan ik nog gewoon zien!". In het kleine straatje waar ik moet zijn, zie ik in eerste instantie de winkel niet. Even flitst het door me heen: "Uitstel van executie, yeah!" en meteen daarna zie ik de zaak en ben weer gemotiveerd om naar binnen te gaan.
Moderne zaak, overal brillen langs de muren, tafels met rondom kleurige leren stoelen.en er hangt een aangename geur. Een jonge vrouw met een vriendelijk gezicht komt naar mij toe lopen. Ik doe mijn zegje en ik kan plaats nemen in een speciale ruimte en vrijwel meteen komt er een andere vriendelijk uitziende vrouw naar mij toe. In een oogopslag zie ik dat ze geen oogmake-up draagt, dit gecombineerd met prachtige schoenen. Kun je dit in 1 oogopslag zien? Ja, wel met een "Rondje Manhattan".
Na een paar woorden van haar kant voel ik me meer op mijn gemak. We hebben een goed gesprek over mijn ogen, nu en de afgelopen jaren. Dan komt het medische meetwerk. Voor ik naar deze zaak ging had ik thuis nog even goed naar mijn ogen gekeken; eyeliner en mascara op hun plaats? Nu bij de opticien komt het echte kijken naar mijn ogen. Kin in het bakje en felle lamp in mijn ogen. Hier gaat het pas om bij ogen, Ik kan uren in de spiegel naar mijn ogen hebben gekeken, maar dit is het echte werk. Kundige ogen kijken met apparatuur in mijn ogen en zien wat ik niet zie. Zien datgene wat maakt dat ik de wereld zie op mijn manier. Met de modernste techniek wordt mijn hoornvlies in beeld gebracht. Prachtige kleuren geven de bolling van mijn oog weer. Zoiets als een aura foto, kleurrijk. Van licht geel en groen naar fuchsia, rood en paars, donker paars...Met een tweede opticien wordt overleg gevoerd en vervolgens wordt mij gevraagd of ik wat wil testen; lenzen in mijn ogen wil en dan weer verder meten.
Ja zeker, ik ben gemotiveerd om een betere blik op de wereld te kunnen krijgen, bring them on! Naar beneden kijken, ooglid wordt omhoog getild, naar voren kijken en hop, daar zit de lens. En meteen met de tranen is daar het gevoel van tig jaar geleden weer; de dikke zandkorrel met de scherpe randen zit weer in mijn ogen. Mijn ogen gaan op stand Dik-Van-Het-Janken.
En dan begint het glaasje wisselen spel. Is 1 beter, of 2? Is dit beter of toch deze? Mag ik de vorige nog even zien? En in gedachten hoor ik mijn moeder weer zeggen "Als je het niet zeker weet, vraag je gewoon of je het nog een keer mag zien". Grappig, Die zat keurig te wachten op het moment dat ie weer uit het laatje mocht. Ik voel het compliment van mijn moeder; "Dat heb je goed gedaan" en ik vraag of ik de vorige nog een keer mag zien. De glaasjes wisselen af en aan, mijn ogen knipperen steeds vaker en even raak ik helemaal de weg kwijt. En wat was het fijn dat de vriendelijke vrouw bevestigde dat dit nog niet zo makkelijk is. Met hoe ik de wereld zie wisselt dit nog al, dat wat scherp lijkt, kan dat een volgend moment niet meer zijn. Ai, deze uitspraak graag niet voor een ander deel van mij, mijn leven!
Dik vijf kwartier is er aandacht voor mij en mijn ogen. Serieus werk en wat zo mooi is, hier weet men ongeveer hoe ik mijn omgeving letterlijk zie. Niet altijd even scherp en met strepen en lichtbundels. Ik voel me gezien en gesterkt. En dat voelt goed.
Met een duidelijk beeld van hoe het er voor staat en wat er gaat gebeuren, stap ik de zaak uit. Ik voel me wat wiebelig; de enorme zenuwen die ik had, kunnen plaats maken voor een redelijk geluksgevoel. Het voelt nog wat onwerkelijk; opgelucht over iets waar ik zo tegen op heb gezien. Goed, mijn ogen zullen altijd hard moeten werken, ik weet nu hoe de zaken er voor staan en deze duidelijkheid geeft rust.
En met af en toe een waasje in mijn gezichtsveld blijft er ook nog iets over om zelf in te vullen. Dan geef ik graag zelf nog een extra kleurtje aan mijn leven.